Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Υπήρξα πάντοτε «αντράκι» και για αυτό ξαφνιάζομαι τόσο από το γεγονός ότι από όταν έγινα μητέρα, η βασική αλλαγή που βιώνω είναι η αφύπνιση της ευαισθησίας μου.
Λες και η γέννηση των παιδιών μου έδιωξε μακριά τον κυνισμό της εφηβείας μου και άνοιξε ξανά τους αισθητήρες της παιδικής μου ηλικίας, τότε που νοιαζόμουν πραγματικά για όλο τον κόσμο γύρω μου. Για το αν πέτυχε η αδερφή μου στις εξετάσεις, για το γατί της γειτονιάς που ίσως κρύωνε, για όλα γύρω μου.
Η ιστορία αυτού του υπέροχου τύπου στο video, με έβαλε να σκεφτώ το πόσο τελικά αποδεχόμαστε, υποστηρίζουμε και αγαπάμε τα παιδιά μας όπως ακριβώς είναι. Πόσο μπορούμε πραγματικά να δούμε ότι τα παιδιά μας είναι απλώς υπέροχα όπως ακριβώς είναι. Υπάρχουν τόσοι έφηβοι με προβλήματα συμπεριφοράς, πιτσιρίκες με διαταραχές όρεξης, παιδιά μικρότερα ή μεγαλύτερα σε ηλικία με χαμηλή αυτοπεποίθηση, παιδιά με θέματα προσαρμογής στο σχολείο και είναι πραγματικά λυπηρό. Η πρώτη νομίζω ευθύνη που έχουμε ως γονείς είναι να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας, να τα διδάξουμε πως δεν έχουν τίποτα να ζηλεύουν από άλλους ανθρώπους, πως η ομορφιά κρύβεται συχνά στη διαφορετικότητα και πως τα αγαπάμε με όλα τα ταλέντα και τις αδυναμίες που έχουν.
Η κριτική, η πίεση, οι συνεχόμενες υποδείξεις που συνεχώς ασκούμε στα παιδιά μας από όταν συνήθως μπαίνουν στη σχολική ηλικία τελικά συμβάλλουν στην πρόοδό τους; Σαφώς και δεν υπονοώ ότι είναι καλό να επιβραβεύουμε συνεχώς και χωρίς λόγο τα παιδιά μας, ή να τα αφήνουμε να κάνουν άκριτα ό,τι εκείνα θέλουν. Μπορώ να σας πω με κάθε ειλικρίνεια ότι τουλάχιστον τα δικά μου πιτσιρίκια θα επέλεγαν να βλέπουν παιδικά στην τηλεόραση, να τρώνε μόνο σοκολάτες και να πετούν παντού πράγματα! Αυτό που σκεφτόμουν βλέποντας αυτή την ιστορία, είναι ότι ένας ρόλος μας ως γονείς είναι να τα βοηθήσουμε να αναγνωρίσουν τις πιθανές αδυναμίες τους, να τις αποδεχτούν και από εκεί και πέρα αν είναι κάτι που ενοχλεί τα ίδια να τα βοηθήσουμε να αλλάξουν. Είναι σημαντικό να τα μάθουμε ότι η υπομονή και η επιμονή είναι δύσκολη καμιά φορά, αλλά έχει αποτέλεσμα. Και πως η αξία ενός προσωπικού επιτεύγματος αξίζει χίλιες φορές παραπάνω από ο,τιδήποτε τους χαριστεί.
Είναι τόσο σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά μας ότι στη ζωή μας τα πιθανά μας μειονεκτήματα μπορούν να λειτουργήσουν και ως δύναμη προς όφελός μας. Είναι τόσο σημαντικό να καταλάβουν ότι είναι μοναδικά και αναντικατάστατα και χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν τη ζωή τους και το χρόνο που τους δίνεται δημιουργικά.
Μακάρι να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τους δικούς μας φόβους και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα δοκιμάσουν ένα ριψοκίνδυνο άθλημα, θα πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου για σπουδές ή ό,τι άλλο. Μακάρι τα παιδιά μας να ξέρουν ότι αν αποτύχουν, θα είμαστε εκεί να τα αγκαλιάσουμε, χωρίς να τα κριτικάρουμε. Να ξέρουν ότι τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε τη δύναμη που κρύβεται μέσα σε ένα παιδί που μέρα με τη μέρα γίνεται ένας ξεχωριστός άνθρωπος με δικές του προτιμήσεις, ταλέντα, αδυναμίες, φόβους, επιλογές.
Να ξέρουν ότι ευγνωμονούμε το Θεό που γεννήθηκαν και πως είναι οι δάσκαλοι μας για να γίνουμε και εμείς καλύτεροι μέσα από το μεγάλωμά τους.
Εκτός από ορθογραφία, υπολογιστές, ξένες γλώσσες ή αθλήματα ας τα μάθουμε και το παρακάτω…
“Be thankful, dream big, never give up.”
Να ευγνωμονείς, να ονειρεύεσαι μεγάλα πράγματα, να μην τα παρατάς ποτέ.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Κ.Δ.