Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
 
Το αποτέλεσμα στο τεστ εγκυμοσύνης.
Η στιγμή που σε αντίκρισα πρώτη φορά. Τα ατέλειωτα ξενύχτια και ο πυρετός.
Η πρώτη φορά που φώναξες συνειδητά «μαμά», τη στιγμή που ξύπνησες.
Τα πρώτα σου βήματα, 11 μηνών γύρω από το τραπέζι του σαλονιού στο παλιό μας σπίτι.
Το πρώτο σου μάθημα στο κολυμβητήριο. Ήσουν μόλις 2 χρονών και η πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Μια κουκίδα με σκουφάκι, και εγώ κρυμμένη στις κερκίδες να κλαίω.
Η μεγάλη παράσταση στο μπαλέτο, που στεκόσουν σοβαρή να σου βάλω χρυσόσκονη στα μαλλάκια σου.
Τα παιδικά πάρτι κάθε χρόνο, πάντα αποκριάτικα. Εσύ ντυμένη Μίνι, πριγκίπισσα, λουλουδάκι να φυσάς τα κεράκια σου.
Οι διακοπές στη θάλασσα, να φτιάχνεις καστράκια στην άμμο.
Εσύ πασαλειμμένη με παγωτό να γελάς και εγώ να σε τραβάω φωτογραφίες.
Η πρώτη σου μέρα στο σχολείο.
Οι βραδινοί σου φόβοι, που τους διώξαμε μαζί με χίλια τεχνάσματα.
Το βραδινό διάβασμα και οι αγαπημένοι σου ήρωες.
Ο πρώτος μας καυγάς. «Θέλω να έχω άλλη μαμά» μου είπες και βρόντηξες την πόρτα σου.
Οι ερωτήσεις σου για τα πιο απίθανα πράγματα.
Εσύ να παίζεις και εγώ να σε κοιτάζω.
Ο χρόνος μετράει με στιγμές και κυλάει με γρήγορο ρυθμό. Σε λίγες ημέρες κλείνεις τα 7 και εγώ σε βλέπω που έχεις τόσο πολύ μεγαλώσει και ξαφνιάζομαι.
Σου εύχομαι να είσαι πάντα δυνατή και τυχερή. Να έχεις στόχους μεγάλους και επιμονή να τους πετυχαίνεις. Να χαίρεσαι, να γελάς και να βλέπεις τη ζωή σαν παιχνίδι, που πότε κερδίζεις και πότε χάνεις. Να ταξιδέψεις και να έχεις καλούς φίλους. Να σέβεσαι το σώμα σου και να τρέφεις το πνεύμα σου. Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους άλλους. Να αγαπάς δυνατά, για να αγαπιέσαι και δυνατά. Να θυμάσαι πάντα ποια είσαι, να γνωρίζεις την καταγωγή σου και να κουβαλάς με περηφάνια την πατρίδα σου σε όποιο σημείο του κόσμου και αν βρεθείς.
Να πιστεύεις στον εαυτό σου, στα ταλέντα και τις ικανότητές σου και να μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει ότι δεν αξίζεις τα καλύτερα. Να ανακαλύψεις τι αγαπάς περισσότερο να κάνεις, και να δουλέψεις πολύ σε αυτό. Να μην σπαταλάς χρόνο και ενέργεια σε άσκοπα πράγματα ή ανθρώπους που πληγώνουν. Να μαθαίνεις γρήγορα. Να υψώνεις το ανάστημά σου απέναντι στις αδικίες και να βοηθάς όσους μπορείς.
Σου εύχομαι να αγκαλιάζεις τους φόβους σου και να τους κάνεις τους πιο πολύτιμους συμμάχους σου. Να κατακτήσεις την εσωτερική σου γαλήνη.
Να θυμάσαι ότι ακόμα και όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν άσχημα, εγώ θα είμαι εκεί. Πάντα δίπλα σου.
Σου εύχομαι επίσης, όταν μεγαλώσεις πολύ και διαβάσεις αυτό το γράμμα γενεθλίων, να με έχεις συγχωρέσει για τα τόσα πολλά λάθη που σίγουρα θα έχω κάνει.
Χρόνια σου πολλά Νίκη-Νεφέλη μου.
(Νίκη για να είσαι δυνατή και να νικάς και Νεφέλη για να ονειρεύεσαι και να πετάς)
Με αγάπη, η μαμά σου.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου

[Το παρακάτω ζευγάρι ζει σε μεγάλη πόλη, είναι περίπου 35 ετών και απέκτησαν το πρώτο τους παιδί!]
Εκείνος
π.Μ

• Έφευγε από το γραφείο, καθημερινά από τις 9.00 και μετά.
• Πήγαινε να επισκεφτεί φιλικά ζευγάρια που είχαν πρόσφατα αποκτήσει μωρό και άντεχε να μείνει μέχρι μια ώρα.
• Είχε ξεκαθαρίσει στη γυναίκα του ότι δεν πρόκειται να αλλάξει πάνες ή να ταΐσει το μελλοντικό μωρό τον πρώτο χρόνο.
• Αφιέρωνε χρόνο για να ψάξει ενδιαφέρουσες αποδράσεις για τους δυο τους.
• Κοιτούσε αυτοκίνητα με βάση την απόδοση του κινητήρα.
• Νοίκιαζε διαμέρισμα στο κέντρο, χωρίς ασανσέρ, με μια μεγάλη κρεβατοκάμαρα, υπέροχη θέα και πολύ μικρή κουζίνα. Στα προτερήματα μετρούσε την ύπαρξη κοντινών ταχυφαγείων, σινεμά κλπ.
• Είχε τουλάχιστον μια εβδομαδιαία σταθερή συνήθεια ( μπάλα με τους φίλους του, τρέξιμο, γυμναστήριο κλπ).
• Ήταν πολύ προσεκτικός και ιδιότροπος με τα cd και τις προσωπικές του ηλεκτρονικές συσκευές.

μ.Μ

• Το αργότερο 7.15 έχει εξαφανιστεί από το γραφείο, για να προλάβει να φτάσει σπίτι προτού η γυναίκα του λιποθυμήσει από την κούραση.
• Θέλει να έρχονται όλοι οι φίλοι στο σπίτι και να τους δείχνει το μωρό.
• Αλλάζει πάνες και ταΐζει έστω και αν αργεί χαρακτηριστικά πολύ.
• Κοιτάζει ξενοδοχεία ανάλογα με την κούνια που διαθέτουν στο δωμάτιο, το παιδικό καρεκλάκι στο πρωινό και την κοντινή πρόσβαση σε παιδίατρο.
• Επιλέγει αυτοκίνητα ανάλογα με την οικονομία στην κατανάλωση βενζίνης.
• Μετακόμισε σε ήσυχη γειτονιά, σε πολυκατοικία με ασανσέρ, χώρο για να αφήνουν το καροτσάκι στην είσοδο και διαμέρισμα με μεγάλη κουζίνα και δύο κρεβατοκάμαρες. Απαραίτητη η κοντινή παιδική χαρά και το σουπερμάρκετ.
• Ως εβδομαδιαία συνήθεια έχει πια τη βόλτα στο πάρκο με το καρότσι.
• Βάζει ατάραχος τα γρατσουνισμένα cd όσο πιο ψηλά μπορεί και παίζει «θυμωμένα πουλιά» με το μωρό στο i-pad προκειμένου να μην κλαίει.

 
Εκείνη
π.Μ

• Μετά τη δουλειά μαγείρευε κάτι εύκολο μέχρι να γυρίσει εκείνος από τη δουλειά, πήγαινε γυμναστήριο ή περνούσε μια βόλτα από την αδερφή της.

• Είχε σταθερό πρόγραμμα για την καθαριότητα του σπιτιού, τα ραντεβού της στο κομμωτήριο ή την αισθητικό.
• Πειραματιζόταν με χρονοβόρες, εντυπωσιακές συνταγές.
• Κάθε Πέμπτη βράδυ έβγαινε με τις φίλες της.
• Διάβαζε βιβλία και παρακολουθούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα σεμινάρια της μόδας: κατασκευή κοσμημάτων, γιόγκα, θεατρικό παιχνίδι ή βελονισμό.
• Παρακολουθούσε στην τηλεόραση ταξιδιωτικές εκπομπές.
• Ονειρευόταν συχνά τη στιγμή που θα αποκτούσε το δικό της μωρό, καθώς και όλα τα ξεχωριστά πράγματα που θα ετοίμαζε για αυτό.
• Συζητούσε με τις φίλες της για το πόσο άσχημο είναι να αφήνουν οι γυναίκες τα παιδιά τους σε νταντάδες ή γιαγιάδες.

μ.Μ

• Μετά τη δουλειά πηγαίνει απευθείας στο σπίτι. Στα μεγάλα κέφια, ίσως κάνει μια στάση στο φαρμακείο για φυσιολογικούς ορούς.
• Το πρόγραμμα του σπιτιού καθορίζεται από τις ανάγκες του μωρού. Το δικό της είναι πρακτικά ανύπαρκτο.
• Μαγειρεύει πράγματα μέσα σε είκοσι λεπτά, κυρίως για το μωρό. Καμιά φορά που ο άντρας επαναστατεί στη λιωμένη χορτόσουπα, παραγγέλνει και πίτσα.
• Κάθε Πέμπτη βράδυ, θυμάται που παλιά τις Πέμπτες έβγαινε.
• Διαβάζει βιβλία για τα στάδια ανάπτυξης ανά μήνα και παρακολουθεί στο διαδίκτυο μαθήματα βρεφικού μασάζ.
• Η τηλεόραση είναι κλειστή, όταν το μωρό είναι ξύπνιο. Όταν το μωρό κοιμάται, κοιμάται και εκείνη με ανοιχτή τηλεόραση.
• Ονειρεύεται τη στιγμή που θα μεγαλώσει λίγο το μωρό της και αναβάλλει την κατασκευή του χειροποίητου άλμπουμ για καμιά πενταετία.
• Συζητάει με τις μαμαδο-φίλες της για κωλικούς, ζιπουνάκια και εκπαιδευτικά παιχνίδια και παρακαλάει τη μαμά της να κρατάει το μωρό.

Όλα τα παραπάνω είναι φυσικά υποκειμενικά, δανεισμένα από συζητήσεις με φίλους ή και προσωπικές εμπειρίες. Άλλοτε ισχύουν και άλλοτε όχι, μικρή σημασία έχει. Το μόνο ίσως που ισχύει σίγουρα είναι ο σαρωτικός τρόπος με τον οποίο αλλάζει η ζωή όλων των ζευγαριών όταν γεννιέται το πρώτο τους παιδί. Οι αλλαγές σε κάθε επίπεδο και πτυχή της ζωής των δύο συντρόφων είναι τόσο έντονες, που συχνά απογοητεύονται όταν οι προσδοκίες που έτρεφαν για την αίσθηση της απόλυτης ευτυχίας δεν πραγματώνονται. Μακάρι να υπήρχαν σχολές γονέων για μελλοντικούς γονείς. Μακάρι δύο άνθρωποι που σε λίγους μήνες θα έρθουν αντιμέτωποι με τόσες ανακατατάξεις να είχαν την ευκαιρία να μάθουν ορισμένα βασικά πράγματα. Την υπομονή με τον σύντροφό τους, γιατί δεν άλλαξε έτσι ξαφνικά. Απλά η συνεχόμενη αϋπνία επηρεάζει και τα πιο γερά νεύρα. Τη συνεργασία και όχι τις ανούσιες κόντρες. Την υιοθέτηση κοινών ορίων ενάντια στις στρατιές των τρίτων που συμβουλεύουν. Τη σημασία της αγκαλιάς και της κατανόησης όταν ένας από τους δύο κάνει λάθος. Την πίστη ότι όλα θα καλυτερεύσουν, γιατί ισχύει. Αυτά και πολλά ακόμη θα ήταν χρήσιμο να μάθαιναν οι μελλοντικοί γονείς. Δυστυχώς η όλη προετοιμασία περιορίζεται μόνο σε προγεννητικούς ελέγχους και επιλογή παιδικής ταπετσαρίας. Για αυτό και μέχρι κάποτε στο μέλλον να υπάρχει τέτοια δυνατότητα, καλό είναι τα ζευγάρια να μιλάνε χωρίς ντροπές και αναστολές για οτιδήποτε μεταξύ τους. Να μιλούν ακόμη και με φίλους που έχουν ήδη περάσει από αυτό το στάδιο. Να ρωτούν το γυναικολόγο και για την περίοδο της λοχείας, που συχνά ξεπερνά τις σαράντα ημέρες και μπορεί να κρατήσει μήνες. Να προετοιμάζονται όπως ακριβώς θα έκαναν αν ετοιμάζονταν για ένα τεράστιο, μακρινό ταξίδι! Γιατί ουσιαστικά, αυτό ακριβώς θα συμβεί. Η ευτυχία είναι πως το συγκεκριμένο ταξίδι είναι συναρπαστικό, με απρόοπτα, χαρές, αναποδιές, γέλια που αντηχούν μέσα στο σπίτι, μωρουδιακά ρούχα ζεσταμένα στο καλοριφέρ και μυρωδιές από αγνά αφρόλουτρα.
Στο τέλος όλα θα είναι καλύτερα. Αν δεν είναι, σημαίνει πως δεν ήρθε ακόμη το τέλος!
Καλή εβδομάδα!

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
 
Είναι στα αλήθεια πολύ παράξενο. Συχνά αναρωτιέμαι πώς γίνεται τα παιδιά μου, που είναι γεννημένα από τους ίδιους γονείς, να είναι τόσο διαφορετικά, όχι μόνο στον χαρακτήρα αλλά κυρίως στον τρόπο που αντιδρούν στις διάφορες καταστάσεις.
 
Η κόρη μου είναι ένα πολύ έξυπνο, κοινωνικό αλλά υπερευαίσθητο παιδί που παίρνει πολύ σοβαρά την γνώμη των άλλων και συχνά καταφεύγει στο κλάμα ως αντίδραση. Είναι υπεύθυνη, πιο ώριμη από τα περισσότερα συνομήλικα παιδιά και συχνά καταλαβαίνω ότι νιώθει πολύ πιεσμένη από τις προσδοκίες μας. Ο μικρός μου είναι η χαρά της ζωής, ξυπνάει μέσα στα γέλια, είναι πολύ παιχνιδιάρης, πολύ ισχυρογνώμων, δεν δίνει δεκάρα για αυτά που του λέμε και όταν τον μαλώνω κάνει φατσούλες μέχρι να με κάνει να γελάσω και εγώ. Μου έχει τύχει να μαλώνω την ίδια στιγμή και τα δυο για κάτι που έκαναν και η κόρη μου να τρέχει και να κλείνεται κλαίγοντας στο δωμάτιο της, ενώ ο γιος μου να συνεχίζει ατάραχος να κάνει τη ζημιά για την οποία τα μάλωνα.
 
«Έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες, αυτό είναι όλο» είναι η πρώτη σκέψη που θα έκανε κανείς. Πιστεύω όμως ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Σαφώς και οι γονιδιακές διαφορές επηρεάζουν, όμως το ίδιο επηρεάζει και το περιβάλλον. Καταλήγω λοιπόν να πιστεύω πως δύο αδέρφια που μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι, δεν μεγαλώνουν απαραίτητα και στο ίδιο περιβάλλον. Εννοώ πως ήμουν μια διαφορετική γυναίκα όταν γέννησα στα 28 την κόρη μου και ήταν για μένα το σύμπαν όλο. Επί εννέα μήνες κρατούσα ημερολόγιο, μετρούσα κλωτσιές και, όταν γεννήθηκε, ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου. Ακόμα και όταν γέννησα τον γιο μου, μου πήρε χρόνο μέχρι να προσαρμοστώ στον νέο μου ρόλο ως μαμά με δύο παιδιά. Ήταν τόσο έντονη η σχέση που βίωνα με το μεγαλύτερο παιδί που με είχε ολοκληρωτικά απορροφήσει. Με το που ήρθε στη ζωή μας το δεύτερο παιδί και προέκυψαν καινούργιες ισορροπίες, συνειδητοποίησα τη μεγάλη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσεις ως γονιός και στην οποία νομίζω ότι είχαν πέσει και όλοι οι δικοί μας γονείς: τη σύγκριση.
 
Στην αρχή συγκρίνεις από ανάγκη να θυμηθείς τι έκανες στο προηγούμενο βρέφος που είχες αγκαλιά και τότε πετύχαινε. Με έκπληξη συχνά ανακαλύπτεις ότι δεν είναι συνταγή για κουλουράκια, όπου με τα ίδια συστατικά πετυχαίνει. Άλλα ωράρια, άλλες προτιμήσεις, άλλες αντιδράσεις. Ωστόσο και εμείς πιο ώριμοι, πιο θαρραλέοι με το δεύτερο παιδί. Δεν τρέχαμε να αποστειρώσουμε κάθε τρία λεπτά την πιπίλα, ούτε μετρούσαμε με ψυχαναγκαστική ακρίβεια πόσα γραμμάρια γάλα έπινε κάθε φορά.
 
Στη συνέχεια όμως, όταν και το δεύτερο παιδί μεγαλώνει και διαμορφώνει σιγά- σιγά χαρακτήρα, η σύγκριση γίνεται… επί του πρακτέου. Στην ουσία συγκρίνεις και ασυνείδητα επιβραβεύεις το παιδί που συμπεριφέρεται όπως σε βολεύει. Φυσικά και χαίρομαι με τον ανέμελο χαρακτήρα του μικρού μου, αλλά καμαρώνω για τις καλές επιδόσεις της κόρης μου στο σχολείο. Εκνευρίζομαι όταν κυνηγάω επί μισή ώρα το γιο μου για να τον ντύσω, ενώ η κόρη μου έχει ήδη ετοιμαστεί μόνη της, αλλά δεν μου αρέσει που είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα με το παραμικρό.
 
Συνειδητά βλέπω ότι οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Όταν είσαι γονιός, είναι ανθρώπινο να σου συμβαίνει συνέχεια. Πόσο θετικό όμως είναι να μιλάμε στα παιδιά μας συγκρίνοντάς τα με τα αδέρφια τους; Από προσωπική εμπειρία το βρίσκω πολύ μεγάλο αντικίνητρο. Πιστεύω ότι ένα παιδί που το συγκρίνεις διαρκώς λεκτικά, απλά χειροτερεύει. Ίσως είναι καλύτερα να κρατήσουμε τις συγκρίσεις μας και τα αποτελέσματά τους για τον εαυτό μας ή για να συζητήσουμε με τον πατέρα των παιδιών μας. Ίσως τα βοηθήσουμε περισσότερο με το να συγκρίνουμε τις δικές τους συμπεριφορές από μία περίσταση σε μία άλλη. Έχω παρατηρήσει ότι η κόρη μου γίνεται πολύ πιο αυτάρκης όταν της πω για παράδειγμα «νομίζω ότι αντέδρασες πολύ καλύτερα σήμερα στην παιδική χαρά, όταν πήγε να σε χτυπήσει εκείνο το παιδί από ό,τι την περασμένη εβδομάδα».
 
Από την άλλη βρίσκω ότι οι συμπεριφορές των παιδιών μου που με θυμώνουν έχουν πάντα να με μάθουν κάτι για μένα. Κάποιο κουμπί μού πατάνε για να με ενοχλούν. Είναι καλύτερα να τα αφήνω λίγο παραπάνω στην ησυχία τους και να λύνω τα δικά μου θέματα πρώτα. Οι οικογένειες λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Οι κρίσεις θυμού του γιου μου περιορίστηκαν στο μισό από όταν εγώ επέστρεψα στη δουλειά και σταμάτησα να είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου. Τα παιδιά μας δεν κάνουν ό,τι τους λέμε. Κάνουν όμως συχνά ό,τι κάνουμε. Ίσως, αν περιορίσουμε τις συγκρίσεις και προχωρήσουμε στις διαπιστώσεις και στις αλλαγές, να δούμε θεαματικότερα αποτελέσματα. Εξάλλου η ομορφιά βρίσκεται στην διαφορετικότητα. Εν τέλει χαίρομαι που τα παιδιά μου δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους, γιατί αυτό με «ωθεί» να γίνομαι πιο εφευρετική, πιο παρατηρητική και μου προσφέρει πλουσιότερες εμπειρίες. Χαίρομαι γιατί με μαθαίνουν ότι στη ζωή δεν υπάρχουν καλά και κακά παιδιά, αλλά παιδιά που μπορεί να έχουν πότε κακές και πότε καλές συμπεριφορές. Τα παιδιά μας είναι κάτι πολύ ευρύτερο από ό,τι οι αντιδράσεις τους ή μια πράξη τους. Είναι αυτοτελείς άνθρωποι, με προτερήματα και ελαττώματα, που μεγαλώνουν και ψάχνουν να διαμορφώσουν τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα. Έχω την αίσθηση ότι ο ρόλος μας ως γονείς θα είναι πιο εποικοδομητικός, εάν αντί να τα καλουπώνουμε, τα βοηθάμε να εξελίξουν τα θετικά τους κομμάτια. Ακόμα και αν αυτό απαιτεί άπειρη υπομονή, ψυχραιμία, θάρρος να παραδέχεσαι τα λάθη σου, συνείδηση όταν τους ζητάς συγγνώμη και διάθεση να τα αγαπάς απέραντα και παντοτινά.
 
Καλή εβδομάδα σε όλους!

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου

Οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω είμαστε ζογκλέρ. Καταφέρνουμε μέσα σε ένα 24ωρο να χωρέσουμε 8-10 ώρες δουλειά, ντάντεμα, διάβασμα παιδιών, καθάρισμα, μαγείρεμα, φροντίδα σπιτιού, γιατρούς, εφορίες, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες και η λίστα συνεχίζεται. Χωρίς καμία διάθεση θυματοποίησης και ανεξάρτητα από το εάν υπάρχει και βοήθεια ή όχι, το γεγονός παραμένει ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον, η κοινή αντίληψη που επικρατεί είναι «ότι το σπίτι το κρατάει η γυναίκα».

Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, συμφωνώ εν μέρει τουλάχιστον με την παραπάνω απαρχαιωμένη αντίληψη. Φαίνεται ότι για κάποιους λόγους η θηλυκή παρουσία εξισορροπεί τις ενέργειες και συμβάλλει περισσότερο στην οικογενειακή ηρεμία. Το θέμα όμως είναι ότι στην εποχή μας αυτό δεν είναι αρκετό. Παλαιότερα, όταν ο άντρας εργαζόταν και έφερνε αποκλειστικά αυτός στο σπίτι τον άρτον τον επιούσιον, οι ρόλοι ήταν πιο ξεκάθαροι. Ούτε το ζευγάρι μπερδευόταν ούτε τα παιδιά. Σήμερα όμως ο ρόλος του πατέρα είναι πολυσήμαντος και απαιτεί περισσότερα από τις μηνιαίες αποδοχές του.

Τα σημερινά παιδιά έχουν ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, τη συμμετοχή του πατέρα στη ζωή και τις δραστηριότητες τους, τις ανάγκες και τις σκέψεις τους. Ο πατέρας με την αρσενική ενέργεια που υλοποιεί, συμβολίζει την κοινωνική εικόνα και τη φυσική δύναμη, στοιχεία απαραίτητα για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Η έμφυτη τάση των αντρών να αλλάζουν τη ρουτίνα των παιδιών, να είναι πιο αυθόρμητοι, περισσότερο αστείοι και πιο πρόθυμοι να ακολουθήσουν τα παιδιά στο παιχνίδι είναι στοιχεία που συμβάλλουν στην ομαλή ανάπτυξη των παιδιών μας ισάξια με εμάς τις γυναίκες και τα αυστηρά μας προγράμματα.

Το μυστικό ίσως βρίσκεται στο ότι εμείς οι μαμάδες-σύντροφοι δεν έχουμε μέσα μας αναγνωρίσει την τεράστια αυτή συμβολή στην ανατροφή των παιδιών μας, και ακόμη περισσότερο, δεν ζητάμε από τους πατεράδες παραπάνω εμπλοκή. Με έντονη, από πολλές γενιές πίσω, την τάση να μοιάσουμε σε κάποια φιγούρα υπερήρωα ή αγίου, θεωρούμε ότι εμείς τα κάνουμε καλύτερα από εκείνους ή πως θα μας αρνηθούν ή πως δεν θα τα καταφέρουν.

Ομολογώ ότι τα παιδιά μου περνούν καλύτερα στα παιδικά πάρτι, όταν είναι μόνο με το μπαμπά τους, γιατί δεν έχουν ένα μονίμως ανήσυχο βλέμμα στην πλάτη τους. Περνούν καλύτερα στα ψώνια, όταν θα φάνε και μια έξτρα σοκολάτα. Τους περνά καμιά φορά πιο γρήγορα το χτύπημα με ένα αντρικό αστείο. Ο άντρας μου είναι εξίσου ικανός με εμένα, απλώς εντελώς διαφορετικός. Δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε ο ένας τον άλλο, μπορούμε μόνο να αλληλοσυμπληρωθούμε. Να μάθουμε από τα λάθη μας.

Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή του πατέρα είναι το ίδιο απαραίτητη είτε δουλεύει η μητέρα είτε όχι. Ωστόσο, όταν δουλεύει η μητέρα, εκ των πραγμάτων υπάρχει περισσότερος χώρος για τον μπαμπά να ασχοληθεί με τα παιδιά. Υπάρχει η ανάγκη να μοιραστούν ευθύνες που αφορούν τις εξωσχολικές δραστηριότητες ή το διάβασμα, επομένως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να βρεθεί το παιδί μόνο με τον πατέρα για κάποια ώρα. Τελικά αυτός μπορεί να γίνει και δημιουργικός χρόνος.

Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω, έχοντας επιστρέψει πρόσφατα στη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, ότι στο μέλλον ο μπαμπάς των παιδιών μου θα κληθεί να διαδραματίσει πολύ μεγαλύτερο ρόλο. Ξέρω ότι δεν θα προλαβαίνω πάντα τις γιορτές της κόρης μου στο σχολείο ή τις καινούργιες λέξεις του γιου μου. Ξέρω ότι θα πρέπει να προσέχω ακόμη και τις πιο απλές υποσχέσεις (θα φτιάξουμε αύριο κέικ, θα πάμε παιδικό θέατρο, θα φτιάξουμε κατασκευή για τα Χριστούγεννα), γιατί μπορεί να μην είμαι σε φυσική κατάσταση να τις τηρήσω. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Νιώθω μεγάλη ευθύνη να μην τα απογοητεύσω, άθελά μου. Γνωρίζω όμως ότι μπορώ να βασιστώ στη βοήθεια του άντρα μου. Πως όταν εγώ δεν θα είμαι εκεί, θα είναι εκείνος. Θα πάρει εκείνος τους βαθμούς και θα τους αγοράσει μια φορά και ένα έτοιμο κέικ! Χρειάζεται μόνο να προγραμματίζουμε σωστά, να επικοινωνούμε με ευκολία, να συγχωρούμε πολύ και να θυμόμαστε ότι πάνω από όλα, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε!

Υστερόγραφο:

Είμαι πολύ χαρούμενη που ξαναδουλεύω. Μου αρέσει πολύ, με γεμίζει, νιώθω ικανή και γεμάτη ενθουσιασμό. Συνειδητά επιλέγω να λείπω περισσότερες ώρες από το σπίτι και να είμαι καλύτερη μαμά από πριν τις ώρες που επιστρέφω. Δεν ξέρω για πόσο χρονικό διάστημα θα το καταφέρω. Μπορεί σε ένα χρόνο από τώρα, να σας γράφω ότι τα παράτησα και ασχολούμαι αποκλειστικά με τη φροντίδα της οικογένειας και του σπιτιού. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα το δοκιμάσω! Το ζήτημα τελικά είναι να μην φοβόμαστε τις αλλαγές, γιατί η ίδια η ζωή είναι μια διαρκής αλλαγή. Ας καλωσορίζουμε και ας επιδιώκουμε τις αλλαγές, γιατί μας μαθαίνουν κάτι παραπάνω για τον ίδιο μας εαυτό. Εξάλλου στην πορεία της ζωής, αλλάζει το σώμα μας και ο τρόπος της σκέψης μας από την ίδια τη φύση. Έχουμε όμως την επιλογή να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στις νέες ευκαιρίες και να εξελιχθούμε ή να αντισταθούμε σθεναρά, γαντζωμένοι στο παρελθόν. Αν επιλέξουμε το πρώτο, ακόμα και αν κάνουμε λάθος, τουλάχιστον θα δείξουμε στα παιδιά μας ότι είναι μια χαρά να κάνει κανείς και λάθη. Γιατί όποιος δεν κάνει λάθη , δεν κάνει απολύτως τίποτα. Αρκεί να μαθαίνουμε από αυτά και να γινόμαστε καλύτεροι. Πιο συμπονετικοί με τον εαυτό μας και τους άλλους. Και είναι ωραία να γιορτάζουμε τις επιτυχίες μας. Να μοιραζόμαστε καλά και άσχημα. Να ζούμε μαζί με τους άλλους, αλλά όχι για τους άλλους. Καλή Κυριακή σε όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες!

Κ.Δ.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου

Πριν από δύο εβδομάδες παρακολούθησα μια ομιλία του διακεκριμένου Ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ. Ο σπουδαίος αυτός επιστήμονας, με πολύχρονη εμπειρία στην παιδοψυχιατρική και την οικογενειακή θεραπεία, ανέφερε σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, πως ενώ έχει δουλέψει σε πολλές χώρες του κόσμου και σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές, πιστεύει ακράδαντα ότι η ελληνική οικογένεια είναι η ... χειρότερη. Το πιο ενδιαφέρον δε ήταν πως όλοι όσοι παρακολουθούσαμε την ομιλία του, συγκατανεύσαμε σιωπηλά, δίχως ίχνος έκπληξης ή αμφισβήτησης.

Εκείνο το συγκεκριμένο Σάββατο, 1300 νοήμονες άνθρωποι αποδεχτήκαμε χωρίς ίχνος εξέγερσης την παραπάνω διαπίστωση, στενάζοντας μάλιστα με ανακούφιση για την πικρή αλήθεια που κάποιος ηλικιωμένος και απόλυτα επιτυχημένος άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει κανένα όφελος, τόλμησε να αναφέρει δημόσια.

Αλήθεια τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε πως δεν αναφερόμαστε στους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς των γιορτινών ημερών ούτε και στην οικονομική αυτονόητη βοήθεια που προσφέρει η ελληνική οικογένεια στα μέλη που βρίσκονται σε ανάγκη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ελληνική ευρύτερη οικογένεια συντηρεί το 1.200.000 ανέργους που σήμερα ζουν στη χώρα μας – διαφορετικά τα αποτελέσματα της κρίσης θα ήταν πολύ ισχυρότερα.

Ο χαρακτηρισμός αυτός αναφερόταν κυρίως στις βαθιές πεποιθήσεις- συμπεριφορές που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά, άκριτα και μάλλον ασυνείδητα. Η εκρηκτική πλειοψηφία των γονέων αναπαράγουμε τις συμπεριφορές των γονέων μας ή σπεύδουμε να υιοθετήσουμε τις ακριβώς αντίθετες (π.χ. ένας γονιός που ως παιδί είχε μεγαλώσει σε στερημένη οικονομικά οικογένεια, στερεί από τα παιδιά του υλικά αγαθά παρά το γεγονός ότι έχει την άνεση να τα προσφέρει ή τους αγοράζει ο,τιδήποτε προκειμένου να «ταΐσει» τη δική του ανάγκη). Αυτή η απλουστευμένη ερμηνεία, εάν την αναλύσουμε μπορεί να μας οδηγήσει σε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες προσωπικές εξηγήσεις των διαφόρων συμπεριφορών ή απόψεων μας.

Όταν κάποιο ζευγάρι σήμερα φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, το βασικό εφόδιο που έχει φεύγοντας με το μωρό από το μαιευτήριο για την ανατροφή του παιδιού είναι η «κασέτα» που έχει από τους δικούς του γονείς. Το «σωστό» ή το «λάθος» είναι λίγο – πολύ προαποφασισμένα. Αυτό οδηγεί στην ατέρμονη επανάληψη συμπεριφορών και νουθεσιών που συχνά, πολύ λίγη σχέση έχουν με τη σημερινή πραγματικότητα. Κλασσικό παράδειγμα για την παραπάνω διαπίστωση αποτελεί η επιμονή των γονέων τα παιδιά τους να αποκτήσουν  ένα κρατικό πανεπιστημιακό πτυχίο ή/και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Ακόμα ένα κλασσικό παράδειγμα είναι ο έλεγχος που ασκούν οι γονείς μέσω της οικονομικής στήριξης στα ηλικίας 30+ παιδιά τους, η συχνή συγκατοίκηση με τις παραπάνω ηλικίες και η διαρκής παρεμβολή των γονέων στην προσωπική αλλά και επαγγελματική διαδρομή των παιδιών. 

Πώς όμως μπορεί να σταματήσει αυτή η διαιώνιση;

Η παραδοχή και η συνειδητή επιλογή είναι οι πιο ενδεδειγμένες λύσεις. Δεν είναι όλες οι συμπεριφορές των γονιών μας «παρωχημένες, αρνητικές ή επιζήμιες». Θα πρέπει όμως να αποστασιοποιηθούμε, να τις «δούμε» και να αποφασίσουμε τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε στη διαπαιδαγώγηση των δικών μας παιδιών. Κάθε φορά που τιμωρούμε, επιβραβεύουμε, ωθούμε, κριτικάρουμε, στηρίζουμε ή καταδικάζουμε μια απόφαση του παιδιού μας χρειάζεται πρώτα να ρωτάμε τον εαυτό μας: «Ποιος μιλάει τώρα; Εγώ ή και η φωνή της μαμάς ή του πατέρα μου;» Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι θεμελιώδης και έρχεται μόνο, αν δούμε τον εαυτό μας και το παιδί μας από μια ουδέτερη θέση, αυτή του «παρατηρητή». Μόνο βλέποντας τα πράγματα αποστασιοποιημένα, σα να συνέβαιναν σε κάποιον τρίτο, μπαίνουμε στη θέση να δούμε καθαρότερα τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στα σπίτια μας.

Ίσως είναι και η μόνη μας ελπίδα να μεγαλώσουμε κόρες, οι οποίες να μην αποζητούν την έγκριση της μαμάς ή του μπαμπά για την επιλογή ερωτικού συντρόφου ή καριέρας. Ίσως οι γιοι μας να γίνουν άντρες που θα είναι περισσότερο ειλικρινείς με τους εαυτούς τους και θα υπολογίζουν ουσιαστικά τις συντρόφους τους. Ίσως τα παιδιά μας να μην ακολουθούν πια τα δικά μας επαγγέλματα, επειδή εμείς τους τα επιβάλλουμε, έστω και ασυνείδητα. Ίσως βγούν στην κοινωνία και λίγο περισσότεροι ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί, φυσιοδίφες, εξερευνητές, ορειβάτες ή φωτογράφοι. Και αν ακόμη τίποτε από τα παραπάνω δεν γίνει… εμείς σαν γονείς θα ξέρουμε ότι τουλάχιστον δεν «ταπώσαμε» κάθε δημιουργική επιθυμία των παιδιών μας από δική μας ανασφάλεια ή φόβο. Θα έχουμε αλλάξει τη γονιδιακή μνήμη και θα έχουμε προσθέσει ένα μικρό λιθαράκι στην εξέλιξή μας. Το σημερινό μοντέλο έχει αποτύχει έτσι και αλλιώς. Η κοινωνία μας σήμερα έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ ενήλικες συνειδητούς, ικανούς να πάρουν την ευθύνη της δικής τους ζωής στα χέρια τους και να είναι πιο ανεξάρτητοι σε κάθε επίπεδο.

Γιατί να μην δοκιμάσουμε έστω κάτι καινούργιο;

Κ.Δ.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου

Μία από τις πρώτες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι γονείς με την οικονομική κρίση, είναι πώς να εξηγήσουν στα παιδιά τους την παρούσα πραγματικότητα. Ειδικότερα στα παιδιά μικρότερης ηλικίας, οι γονείς νιώθουν αμήχανα, προκειμένου να δικαιολογήσουν τους λόγους για τους οποίους δεν θα κάνουν πάρτι γενεθλίων με σαράντα παιδάκια στον παιδότοπο ή δεν θα πάνε διακοπές σε κάποιο νησί, ή δεν θα κάνουν πια εβδομαδιαίες «καταθέσεις» στο πλησιέστερο πολυκατάστημα παιχνιδιών. Πραγματικά, είναι πάρα πολύ δυσάρεστο έως και οδυνηρό, να σου ζητάει κάτι το παιδί σου και να μην είσαι σε θέση να το προσφέρεις. Ως μητέρα, μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα με αυτό το συναίσθημα.

Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου διηγήθηκε πρόσφατα ένας καινούργιος φίλος. Το περασμένο καλοκαίρι, ο φίλος μου βρέθηκε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ινδία. Ένα μεσημέρι που έκανε βόλτα σε κάποιο τουριστικό σημείο της πόλης, συνάντησε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που πουλούσε υφασμάτινες τσάντες. Ο φίλος μου αγόρασε την τσάντα της Αίσιε και την κέρασε ένα δροσερό χυμό από ένα πλανόδιο πωλητή. Η Αίσιε είχε πολύ μεγάλη περιέργεια να μάθει για τη χώρα μας, για τη δουλειά του φίλου μου, την Αθήνα και τον τρόπο που ζούμε. Αφού ικανοποίησε με τις πρόθυμες απαντήσεις του φίλου μου την παιδική της περιέργεια, του αφηγήθηκε και τη δική της ιστορία.

Η Αίσιε είναι το όγδοο από τα δώδεκα παιδιά μιας πολύ φτωχής οικογένειας, σε κάποια επαρχία της Ινδίας. Οι γονείς της μη μπορώντας να συντηρήσουν την πολυμελή οικογένεια, την υποσχέθηκαν σε ένα έμπορο υφασμάτων στην πόλη και πήραν 20.000 ρουπίες. Η Αίσιε δουλεύει για τον έμπορο κάθε μέρα από την αυγή έως τη δύση, με ένα μεσημεριανό διάλειμμα δύο ωρών για ξεκούραση. Κάθε εβδομάδα ο έμπορος σβήνει ένα ποσό από το χρέος της και της δίνει και 2 ρουπίες για την εργασία της. Η μικρή είπε πως ο έμπορος είναι σχετικά καλός, την αφήνει να παίζει με τα παιδιά του και πως το μόνο που τη στενοχωρεί είναι ότι δεν πηγαίνει σχολείο. Τα πολύ καλά αγγλικά τής τα είχε μάθει ο εργοδότης της, για να μπορεί να πουλάει στους ξένους τα εμπορεύματα που κουβαλούσε. Το χρέος για το οποίο η Αίσιε θα δούλευε για περίπου δεκαπέντε χρόνια ακόμη είναι 276, 54 ευρώ. Η εβδομαδιαία αμοιβή της είναι 3 λεπτά.

Υπάρχει ζωτική ανάγκη να αναθεωρήσουμε πλέον τις απόψεις μας. Τόσο ως γονείς όσο και ως κοινωνία είναι απαραίτητο να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε περισσότερο ως πολίτες του κόσμου, παρά ως το επίκεντρο του κόσμου. Ίσως είναι μια καλή στιγμή να πάρουμε τα παιδιά μας από το χέρι και να τους δείξουμε πως το χρήμα δεν είναι δείκτης μέτρησης της ανθρώπινης ευτυχίας. Ίσως είναι μια καλή στιγμή να μάθουμε στα παιδιά μας να υπολογίζουν διαφορετικά τα χρήματα. Αντί να νιώθουμε υπόλογοι, γιατί δεν δίνουμε πια όλα τα επιπλέον που δίναμε μέχρι πρόσφατα, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όλα όσα μπορούμε να παρέχουμε. Η διαπίστωση αυτή δεν εμπεριέχει μιζέρια ή κακομοιριά. Εμπεριέχει μια βαθύτερη γνώση ότι σε αυτό τον πλανήτη όλοι είμαστε συνδεδεμένοι.

Μπορούμε, χωρίς να φτάσουμε στο άλλο άκρο που είναι το να φορτώνουμε τα παιδιά μας με ενοχές γιατί «έχουν», ενώ κάποια άλλα «πεινάνε», να διδάξουμε στα παιδιά μας με τρόπο έμπρακτο πως η ψυχική μας ισορροπία και η συναισθηματική μας ανάπτυξη δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από τις μηνιαίες μας αποδοχές. Μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας με ειλικρίνεια, χωρίς καταστροφολογίες αλλά και χωρίς ωραιοποιήσεις της πραγματικότητας. Μπορούμε, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα ανάλογη της ηλικίας τους, να τους πούμε ότι δεν κερδίζουμε τα ίδια χρήματα με πριν, αλλά είμαστε οι ίδιοι γονείς με πριν. Να τα βοηθήσουμε να νιώσουν ασφάλεια, με το να γνωρίζουν ότι τα αγαπάμε το ίδιο πολύ και είμαστε δίπλα τους. Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιληφθούν πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτό που συμβαίνει, αλλά μαζί με πολύ κόσμο που βιώνει παρόμοιες καταστάσεις. Την «κρίση» την περνάμε ούτως ή άλλως. Η επιλογή μας έγκειται στον τρόπο που την νιώθουμε. Η μία επιλογή είναι η θυμός και η θλίψη. Η δεύτερη επιλογή είναι το ρεαλιστικό χαμόγελο. Το χιούμορ και το πάρτι με πέντε παιδάκια στο σπίτι μας. Η συζήτηση με τα παιδιά μας και η αλληλεγγύη. Η διαρκής υπενθύμιση στον εαυτό μας κα σε αυτούς που αγαπάμε ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς. Είμαστε ήδη πλούσιοι γιατί έχουμε παιδιά, φίλους, εμπειρίες μας και θα βρούμε λύσεις και για τα υπόλοιπα. Είμαστε άνθρωποι, γεμάτοι όνειρα και επιθυμίες και συναισθήματα και είμαστε ικανοί για τα καλύτερα!

Φανταστείτε για λίγο τι καινούργια παιδιά μπορούμε να μεγαλώσουμε έτσι! Καλό Σαββατοκύριακο!

Κ.Δ.