Με τα παιδιά μας περνάμε καλά, τα αγαπάμε πολύ και αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί μας είναι ¨δύσκoλο”;
Πώς μπορούμε να έχουμε μια ήσυχη καθημερινότητα με ένα ζωηρό παιδί;
Ο Ερμής ήταν ένα ήσυχο μωρό, όσο μεγάλωνε όμως εγώ και ο μπαμπάς του καταλαβαίναμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα δύσκολο παιδί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε επικίνδυνα πράγματα, αλλά ήταν ένα πολύ επίμονο παιδί. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να συνεργαστούμε μαζί του, και αυτό γιατί είχε μια αντίδραση για ότι κι αν λέγαμε. “Ερμή θα πάμε στο πάρκο”. Έκλαιγε και φώναζε γιατί δεν ήθελε να πάει. Τελικά πηγαίναμε.
Δεν μπορώ με λόγια να σας περιγράψω τι συνέβαινε όταν έρχονταν η ώρα να φύγουμε, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν θέλω να τη θυμάμαι. Τα ίδια συνέβαιναν για να κάνει μπάνιο, να κοιμηθεί και γενικότερα υπήρχε ένταση κάθε φορά που διαφωνούσε με κάτι.
Στο σπίτι μας δεν υπήρχε ησυχία. Κάθε βράδυ με το Νίκο συζητούσαμε για την αντιμετώπιση αυτού του θέματος. Φυσικά είχαμε πάρει αποφάσεις, είχαμε θέσει τα όρια μας, είχαμε τους κανόνες του σπιτιού και τους τηρούσαμε ευλαβικά. Όμως για αρκετό καιρό όλες μας οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό.
