Τετάρτη βράδυ, με εισιτήριο ανά χείρας.
Ώρα προβολής 23.20
Μια αίθουσα - μάλλον παραδόξως, δεδομένης ημέρας και ώρας - σχεδόν γεμάτη. Φυσικά, κι εγώ αλλά και οι λοιποί συνδαιτημόνες, είχαμε ανεφοδιαστεί με τα απαραίτητα: αλατισμένο ποπ-κορν, ζελεδάκια φουλ στα συντηρητικά, ανθρακούχα αναψυκτικά και νερό για τα μάτια του κόσμου.
Το trailer και ο πρωταγωνιστής, Tom Hanks, είχαν αποτελέσει το έναυσμα για την έκδοση του εισιτηρίου μου. Μαζί και ο σκηνοθέτης, Clint Eastwood, που ό,τι σκηνοθετεί για κάποιο λόγο, που ακόμα δεν τον έχω εντοπίσει μέσα μου, επιλέγω να το παρακολουθήσω.
Το ρήμα «επιλέγω» θα το στόλιζα με ένα ερωτηματικό, καθώς έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι δέσμια μια αόρατης Eastwood-ικής δύναμης, βεληνεκούς Highlander, απηλλαγμένης φιλελεύθερων πολιτικών θέσεων.
Αλλά αυτό το τελευταίο, δεν είναι της παρούσης και ο νοών νοείτω.
Η υπόθεση της ταινίας «πιασάρικη» εκ φύσεως, αφού έφερε σφραγίδα εγγύησης: ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Σφραγίδα όχι εγγυημένης ποιότητας κατ’ ανάγκη, αλλά σίγουρα υπολογίσιμης προσέλευσης θεατών.
Με είδα κι εμένα κάπου μέσα στα υποψήφια «θύματα», λίγο πριν πατήσω το κουμπάκι «πληρωμή» στο οnline σύστημα έκδοσης εισιτηρίων. Κλικ κι εντάχθηκα.
Με λίγα λόγια η υπόθεση: τον Ιανουάριο του 2009, ο επί σαράντα συναπτά έτη πιλότος Τσέσλι ή αλλιώς «Sully» Σαλενμπέργκερ, κάνει αναγκαστική προσυδάτωση στον ποταμό Χάντσον της Ν. Υόρκης, έχοντας χάσει και τους δύο κινητήρες του αεροσκάφους από σμήνη πουλιών. Όλοι οι επιβαίνοντες, 155 στον αριθμό, διασώζονται χωρίς καμιά απολύτως απώλεια πέρα από επιπόλαιους τραυματισμούς. Το αεροσκάφος καταστρέφεται, η αεροπορική εταιρεία υπόκειται σε σοβαρή οικονομική ζημία κι ο Sully γίνεται, εκ του αναίμακτου αποτελέσματος, εθνικός ήρωας εν μία νυκτί.
Η ταινία δεν εστιάζει στο καθεαυτό γεγονός του αεροπορικού ατυχήματος, αλλά στη μετέπειτα εξέλιξη: ασφαλιστικές και εμπειρογνώμονες, υιοθετώντας μια άκρως μονοδιάστατη προσέγγιση, αναμενόμενη κι ορθή σε συνάρτηση με το ρόλο που καλούνται να υποστηρίξουν, και χρησιμοποιώντας αμιγώς τεχνολογικά μέσα, θέτουν ηθικά διλήμματα.
Ο ήρωας της διπλανής πόρτας (βλ. Sully), με πάντοτε βαθιά ενσυναίσθηση του καθήκοντος, παρολίγον συγκρούεται με την ίδια του την επιλογή, κάποιες στιγμές ακόμα και με την αμφιβολία, ενώ ταυτόχρονα και σιωπηρά, περνά ο ίδιος από κρίση τους διαφορετικούς κοινωνικούς του ρόλους: του επαγγελματία, του φίλου, του συζύγου, του πατέρα.
Ο Κλιντ Ίστγουντ από την πλευρά του σκηνοθέτη, γεννά - εμμέσως πλην σαφώς - συνειρμικά ερωτήματα στον θεατή για τον πατριωτισμό, τη νέα καθεστηκυία τάξη πραγμάτων μέσα από το συλλογικό τραύμα της 11ης Σεπτεμβρίου, ακόμα και την οικονομική κρίση.
Η ταινία δε σημειώνει - τουλάχιστον έκδηλες - συναισθηματικές εξάρσεις, ούτε θα έλεγα πως απογειώνεται (με μόνη εξαίρεση την απογείωση του αεροπλάνου). Φέρει ίσως κάποιες ελαφρές συναισθηματικές εναλλαγές και ορισμένες υποβόσκουσες εσωτερικές συγκρούσεις.
Η αναπαράσταση του συμβάντος, σίγουρα βοηθά στην εγρήγορση των αισθήσεων και στην αναζοπύρωση του ενδιαφέροντος.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια Χολυγουντιανή ταινία που δε βαρέθηκα βλέποντάς τη, αλλά δεν ξέρω κι αν θα ξανάβλεπα, τουλάχιστον άμεσα. Φυσικά, πάντα στο τέλος υπάρχει η πινελιά της λεγόμενης «αμερικανιάς».
Παρόλα αυτά, δε θα μου φανεί παράξενο αν δω τον Tom Hanks να αποσπά χρυσό αγαλματάκι για τον ομώνυμο ρόλο και τα 208 δευτερόλεπτα του ατυχήματος, πραγματικά και κινηματογραφικά, να προσθέσουν άλλα 208 δευτερόλεπτα χρυσής απονομής στην καριέρα του!
