Είναι γεγονός ότι το να είναι κανείς παππούς η γιαγιά είναι μια εμπειρία που χαρίζει ευτυχία, πληρότητα και νόημα στη ζωή! Το να έχει ένα παιδί παππού ή γιαγιά, ζει μια εμπειρία μοναδική και ασύγκριτη!
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες τους, σχεδόν όσο και τους γονείς τους. Ο ρόλος των παππούδων βέβαια είναι διαφορετικός από αυτόν των γονιών. Η κύρια ευθύνη του μεγαλώματος και της ανατροφής πέφτει στους ώμους των γονιών και έτσι ο ρόλος των παππούδων και των γιαγιάδων αποπνέει μια ευχάριστη αίσθηση ελευθερίας για το παιδί.
Η μεγάλη αγάπη της γιαγιάς και του παππού για το εγγόνι τους, αλλά και το γεγονός ότι καμιά φορά δεν μπορούν να δεχτούν τόσο εύκολα ότι τον πρώτο λόγο έχουν οι γονείς του παιδιού στο μεγάλωμά του, τους κάνει, μερικές φορές, να εμπλέκονται περισσότερο από όσο χρειάζεται στην ανατροφή του, να γίνονται ελεγκτικοί, επικριτικοί και να παρεμβαίνουν χωρίς να τους έχει ζητηθεί.
Εκεί θα πρέπει να μπουν κάποια όρια καθώς το παιδί δεν μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που τα πάντα είναι επιτρεπτά.
Από την άλλη πλευρά ο παππούς και η γιαγιά, όταν καλούνται να βοηθήσουν στο μεγάλωμα του παιδιού, κυριολεκτικά ξαναγίνονται παιδιά, καθώς η σχέση αυτή τους αναζωογονεί! Φυσικά, πολλές φορές εν γνώσει τους «κακομαθαίνουν» τα εγγόνια, αφού το μόνο που θέλουν είναι να τα βλέπουν ευτυχισμένα και χαρούμενα!
