Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Παρκάρω έξω από τις κούνιες και φωνάζω στον τρίχρονο γιο μου, που στέκεται ψηλά στην τσουλήθρα. Εκείνος κατεβαίνει σφαίρα, τρέχει ως την καγκελόπορτα της παιδικής χαράς, φωνάζοντας δυνατά σε ένα κύριο που τη στιγμή εκείνη έκλεινε την πόρτα «Εεεεεειιι! Τι κάνειχ; Έχεται η μαμά μου!» και πηδάει με φόρα στην αγκαλιά μου. Με φιλάει και μου λέει «ήχια μαμάκι, είμαι ο ήλιοχ χιου!» μτφ: ήρθα μαμάκι, είμαι ο ήλιος σου
Τον αφήνω να με τραβήξει από το χέρι και να με ανεβάσει στην τσουλήθρα. Εκεί με σπρώχνει να καθίσω και να τσουλήσω κανονικά και εκείνος με ακολουθεί. Περνάμε έτσι την επόμενη μισή ώρα, μέχρι που λαχανιάζω, με λυπάται, αποφασίζει να φύγουμε από την παιδική χαρά, αλλά φυσικά δεν δέχεται να πάρουμε το αυτοκίνητο να γυρίσουμε σπίτι, τον κυνηγάω για κανένα μισαωράκι ακόμη στα στενά της γειτονιάς μας στα Βριλήσσια, ώσπου επιτέλους τον πείθω να επιστρέψουμε. Ποτίζουμε τον κήπο, γίνεται μούσκεμα, τον αλλάζω, ανοίγει τη βρύση στο μπάνιο χωρίς να τον πάρω είδηση, ξαναγίνεται βρεγμένος γάτος, τον ξαναλλάζω, του φτιάχνω γάλα και προσπαθώ να τον κοιμίσω χωρίς πιπίλα για πρώτη φορά.
Κανονικά έπρεπε ή να τον πάω στο κομμωτήριο γιατί θυμίζει πανκιό – μπόμπιρα ή να τον πάω στην παιδίατρο. Για εμένα ήταν τεράστια υπέρβαση, που τα ανέβαλλα συνειδητά για να παίξω μαζί του. Δεν τον πηγαίνω baby swimming, ή μουσικές δραστηριότητες ή ιππασία για μωρά ή γιόγκα για νήπια. Θα ήθελα, μα προς το παρόν, απλά δεν είναι εφικτό.
Τον χαϊδεύω όμως πολύ, του ζωγραφίζω και του μαθαίνω παραλλαγμένα παιδικά τραγουδάκια. Πχ: κούνια – μπέλα ο Ιάσωνας έχει κοπέλα… και της δίνει και φιλάκι μες το ροζ το μαγουλάκι…και του λέει ω ω ω, Ιασωνάκι σ’ αγαπώ…
Του δείχνω κάθε βράδυ τα αστέρια και το φεγγάρι και αποφασίσαμε μαζί ότι ένα αστέρι είναι δικό του. Μετά αποφάσισε να χαρίσει και από ένα στο μπαμπά του, στην αδερφή του και σε εμένα.
Του διαβάζω βιβλία και εκείνος γελά στα αστεία σημεία. Τον παίρνω τηλέφωνο μια φορά την ημέρα και μιλάμε. Μου λέει τα νέα του, που είναι πάνω – κάτω ίδια κάθε μέρα, αλλά μου τα λέει με τεράστιο ενθουσιασμό (έπαιξχα, έκανα μαμ, γιεν έκανα νάνι ποτέ – ποτέ, χέλω λάτα, είγια Ντόρα μπιγίτρια) μτφ: έπαιξα, έφαγα, δεν κοιμήθηκα δεν θέλω ποτέ- ποτέ να κοιμηθώ, θέλω σοκολάτα, είδα τη Ντόρα την εξερευνήτρια
Στο τέλος μου λέει «μαμά, κλείχε γεια!» και μου στέλνει φιλί.
Ο χρόνος είναι ποιοτικός όταν γεμίζει από συναισθήματα. Ένα συνηθισμένο απόγευμα μπορεί να γίνει για ένα παιδί μια αγαπημένη ανάμνηση γιατί θα νιώσει χαρά, αποδοχή ή ενθουσιασμό. Μια απλή βόλτα, μπορεί να γίνει ισάξια με μια μακρινή εκδρομή στα μάτια ενός παιδιού, γιατί ταύτισε τη γλυκιά μπανάνα που έφαγε στο πάρκο της γειτονιάς με ένα πλούσιο πικ-νικ.
Φυσικά και ονειρεύομαι να ταξιδέψω με τα πιτσιρίκια μου και να τους δείξω μέρη εξωτικά, ζώα περίεργα, μουσικές υπέροχες και πόλεις διαφορετικές.
Ως τότε όμως, θα τους φτιάχνω μαγικά δεντρόσπιτα από μαξιλάρια και κουβέρτες στο σαλόνι, θα τους διηγούμαι υπέροχες ιστορίες το βράδυ, θα βλέπουμε και οι τέσσερις αγκαλιά παιδικές ταινίες και θα τους φτιάχνω το αγαπημένο τους κέικ.
Βαρέθηκα να ακούω για ποιοτικό χρόνο, bonding και μεθόδους σύνδεσης με τα παιδιά που προϋποθέτουν άπλετο χρόνο και χρήμα. Θέλω να μιλήσω για πραγματικές οικογένειες και αληθινά ποιοτικό χρόνο. Και αυτός είναι η κάθε στιγμή που ο γονιός μιλάει τρυφερά, αλλάζει, ταΐζει, εξηγεί, γελάει, διαβάζει ή απλά βρίσκεται στον ίδιο χώρο με το παιδί του και απλά είναι αφοσιωμένος σε αυτό. Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να πηγαίνεις το παιδί σου στο πιο υπέροχο πάρκο και εσύ να είσαι χωμένος στο tablet ή το κινητό σου. Ούτε να τρέχεις τα παιδιά σου κάθε απόγευμα σε δραστηριότητες και στο αυτοκίνητο να έχεις το hands free και να μιλάς διαρκώς για τη δουλειά.
Ποιοτικός χρόνος είναι οι στιγμές που σταματάς τις υποδείξεις και τις παρατηρήσεις στα παιδιά σου και απλά τα ακούς και τα παρατηρείς με χαμόγελο και αποδοχή. Οι στιγμές που αφήνεσαι να γελάσεις με τα αστεία ή τις κατεργαριές τους και κυρίως οι στιγμές που απλά τα αγκαλιάζεις. Και αυτό τον χρόνο μπορούμε να τον έχουμε καθημερινά...
Motherbook 19 - «Γονείς & ποιοτικός χρόνος, σημαίνει…»
