Αυτό το κείμενο δεν είναι λόγια αποχαιρετισμού. Είναι ένα κείμενο που μιλάει για το πέρασμα από τον ενεστώτα στον αόριστο. Δυο χρόνοι που αν και φαίνεται ότι απέχουν πολύ μεταξύ τους, στην πραγματικότητα η απόσταση που τους ενώνει ή τους χωρίζει, όπως θέλετε πέστε το, δεν είναι παραπάνω από ένα λεπτό ή ένα δευτερόλεπτο. Εκείνο το καταλυτικό δευτερόλεπτο του αποχαιρετισμού, του τέλους. Το δευτερόλεπτο που αλλάζει την κατάσταση και το χρόνο που χρησιμοποιείς για να μιλήσεις γι αυτόν… Έχουμε σκυλάκι, είναι Σιχ Τσου, κοντό μαλλιαρό, αλλά πολύ γλυκό και φρόνιμο, είμαστε όλοι καλά… Τώρα δεν ήμαστε καλά κι εμείς δεν έχουμε σκυλάκι πια, είχαμε σκυλάκι, ήταν κοντό μαλλιαρό και πολύ γλυκό και φρόνιμο…. Περάσαμε από τον ενεστώτα στον αόριστο, χωρίς σκέψη, χωρίς να θέλουμε, έτσι απλά…
Και κάπως έτσι βρίσκομαι εδώ, να αποτυπώνω σκέψεις και συναισθήματα, κλείνοντας μια βδομάδα χωρίς το Νέμο… Πρωτόγνωρη αίσθηση, εδώ και μια βδομάδα-μετά από 11,5 χρόνια- μπαίνω στο σπίτι και δεν με περιμένει κανείς… Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ποσό άδειο και κρύο μπορεί να είναι ένα υπέροχο σπίτι, φτιαγμένο με πολύ κόπο, μεράκι και αγάπη… Όσοι έχετε ή είχατε (συνεχίζουμε να παλεύουμε με τον ενεστώτα και τον αόριστο) σκυλάκι ή γατάκι ή κάποιο κατοικίδιο, μπορείτε να καταλάβετε. Όλοι οι υπόλοιποι απλά μπορείτε να το φανταστείτε ή απλά να με θεωρήσετε υπερβολική. Όχι, δεν έχασα άνθρωπο, όχι… Θα σας περιγράψω τι έχασα όμως… Που αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι και τι συναισθήματα σου δημιουργεί.
Παλιά -πριν δυο βδομάδες δηλαδή- έμπαινα στο σπίτι μου και υπήρχε εκεί κάποιος που με περίμενε, όλο χαρά, πίσω από την πόρτα. Με πραγματική χαρά, με ενθουσιασμό… Με υποδεχόταν πάντα με τον ίδιο χαζό ενθουσιασμό, είτε είχα πάει για Σαββατοκύριακο εκδρομή, είτε έλειπα όλη την ημέρα στη δουλειά, είτε είχα πάει για πέντε λεπτά μέχρι την αποθήκη… Εκείνος ήταν εκεί και με περίμενε πάντα, που αν δεν του έδινα σημασία ή δεν τον έπαιρνα αγκαλιά εκείνη τη στιγμή θα χάλαγε τον κόσμο… Σε όποιο δωμάτιο και να πήγαινα εκείνος έτρεχε από πίσω μου. Το βράδυ κοιμόταν στα πόδια μου κι εγώ κάθε πρωί γκρίνιαζα που δεν μπορούσα να γυρίσω πλευρό… Γκρίνιαζα… αλλά στην πραγματικότητα μου άρεσε που επέλεγε να κοιμηθεί μαζί μου, που ήθελε να με ακουμπάει… Τα τελευταία βράδια ήταν δύσκολα, διαφορετικά, ήταν εδώ αλλά δεν ήταν, με κάποιο μαγικό τρόπο ήρθαν έτσι τα πράγματα για να συνηθίσουμε και οι δύο να κοιμόμαστε χώρια. Ήταν μαζί μας αλλά δεν μας καταλάβαινε, δεν αντιδρούσε, δεν μας έβλεπε, δεν ήθελε αγκαλιές. Μάλλον ήθελε να μας το κάνει πιο εύκολο…
Αλλά πως συνηθίζεις την απουσία μετά από 11,5 χρόνια που έχεις μονίμως μια ουρά πίσω σου να σε ακολουθεί, να μπλέκεται στα πόδια σου, να γκρινιάζεις που δε σ αφήνει λεπτό σε ησυχία, που θέλει αγκαλιά, να τον χαϊδέψεις, να του πεις μπράβο και να του δώσεις λιχουδιά, ακόμα και αν δεν είχε κάνει τίποτα για να το αξίζει. Πως δεν είχε κάνει… Είχε, ήταν εκεί, να με περιμένει με την ίδια χαρά, ακόμα και αν πριν από 3 λεπτά τον είχα μαλώσει επειδή έκανε μια σκανταλιά, τίποτα δεν άλλαζε γι αυτόν. Ανιδιοτελής αγάπη, από εκεί την έμαθα, από τον Νέμο….
Ναι δεν έχασα άνθρωπο, έχασα μια κουνιστή ουρίτσα, που με κοιτούσε στα μάτια, δεν μου κράτησε κακία ποτέ, που κοιμόταν μαζί μου κι ας τον είχα μαλώσει, κι ας μην του έκανα το χατίρι… Άτιμο πράγμα η αρρώστια, άτιμο πράγμα η απώλεια… Την στιγμή της απώλειας μετάνιωσα… Ήξερα ότι θα τη ζήσω αυτή τη στιγμή… Με δυσκολεύουν οι αποχαιρετισμοί…. Κάθε είδους. Αυτό όμως δεν ήταν αποχαιρετισμός, εδώ και μια εβδομάδα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το ποτέ. Μπορείς να συνειδητοποιήσεις το ποτέ? Δε θα τον ξαναδώ ποτέ, ποτέ δε θα μπεις στο σπίτι να είναι εκεί να σε περιμένει. Ποτέ ξανά… Κι εκεί μετανιώνεις που δέχτηκες να αγαπήσεις ένα ον θνητό, που εκ των προτέρων ξέρεις ότι θα χάσεις… Που το για πάντα δεν ισχύει….
Τέλος, αλλά πως το δέχεσαι το τέλος? Ακούω θορύβους μέσα στο σπίτι και νομίζω ότι είναι τα πατουσάκια του που περιφέρονται στο δωμάτιο, πάω να σηκωθώ από τον καναπέ και κοιτάζω κάτω μήπως είναι εκεί τριγύρω και τον πατήσω. Ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας σιγά, να μην με καταλάβει και χαλάσει τον κόσμο μέχρι να μπω στο σπίτι. Δεν χτυπάω το κουδούνι γιατί ξέρω ότι ενθουσιάζεται, σχεδιάζω τι θα κάνω το Σαββατοκύριακο αλλά τον έχω έννοια ποιος θα μου τον κρατήσει, δεν τεντώνομαι με δύναμη στο κρεβάτι γιατί ξέρω ότι είναι κάπου εκεί, μην τον πετάξω κάτω, προσπαθώ να θυμηθώ αν έβαλα νερό στο μπολάκι του πριν φύγω για τη δουλειά, να θυμηθώ να τσεκάρω αν τελειώνει η τροφή του, να μην ξεχάσω να πάρω γαλοπούλα για του δώσω τα χάπια του το βραδύ, σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου μέσα στη μέρα… Σκέψεις σε χρόνο ενεστώτα που δεν έχουν κανένα νόημα πια…. Γίνανε παρελθόν, χρόνου αόριστου…
Μέχρι τώρα μας ρωτούσαν… παιδάκι έχετε? Κι εμείς απαντούσαμε χαζά… Παιδάκι δεν έχουμε ακόμα, αλλά έχουμε σκυλάκι… Όταν τον είχα πρωτοπάρει τον Νέμο, τον πήγα στην μάνα μου και της είπα: «Ορίστε το πρώτο σου εγγόνι!» και γελάσαμε…. Όχι το σκυλί δεν είναι παιδί. Δεν είναι άνθρωπος. Δεν μπαίνει στην ιδιά κατηγόρια. Όμως, για μας και για όλους όσοι έχουν εντός σπιτιού κατοικίδιο, που ζουν μαζί του λύπες και χαρές, όλη την καθημερινότητά τους, το κατοικίδιό τους είναι μέλος της οικογένειας. Ισότιμο. Κανονικό μέλος της οικογένειας. Ήμασταν 3. Και τώρα είμαστε 2. Είμαστε ακόμα οικογένεια, αλλά αυτός ο μικρός λείπει. Και δε θα έρθει ποτέ ξανά. Ποτέ. Και αναγκάστηκα να ζήσω ότι πιο δύσκολο έχω ζήσει. Να πάρω μια απόφαση που απευχόμουν.
Τις τελευταίες μέρες το ξέραμε, το βλέπαμε, ήταν αναπόφευκτο. Δεν τολμούσαμε να την πούμε την λέξη. Ακόμα νομίζω δεν την έχουμε πει: απλά κάποια στιγμή είπαμε ότι πρέπει να πάμε να ΤΟ κάνουμε, σήμερα, δεν πάει άλλο. Πολύ άσχημη λέξη, πως μπορεί μια λέξη να συνδυάζει το καλό «ευ» με την λέξη θάνατος? Και πως ένας κάλος θάνατος σε περνάει από τον ενεστώτα στον αόριστο; Και όσοι ξέραν την κατάσταση μας ρωτάνε ξένοιαστοι… «Τι κάνει ο Νέμο;» Τι απαντάς; «Δεν υπάρχει Νέμο πια;» «Έφυγε;» «Κοιμήθηκε;» «Τον κοιμίσαμε;» «Του κάναμε ευθανασία;» Με ποια απ’ όλες τις απαντήσεις νιώθεις καλά, εντάξει με τον εαυτό σου; Με καμία. Τέλος.
Μετά από 11,5 χρονιά, αγάπης, ταλαιπωρίας και με ένα πικρό τέλος μετανιώνεις; Όχι, δεν μετανιώνω για καμία θυσία που έκανα, για τις εκδρομές που δεν μπορέσαμε να πάμε, για το γαμήλιο ταξίδι που δεν πήγαμε ποτέ γιατί αρρώστησε, για τα βράδια που ξενυχτήσαμε γιατί ήταν άρρωστος, για τις βόλτες που έπρεπε να πάμε εσπευσμένα τα ξημερώματα γιατί είχαμε τη φαεινή ιδέα να του αλλάξουμε τροφή ?… Δεν μετανιώνω στιγμή για τις άπειρες στιγμές γέλιου, χαράς, αγάπης, γκρίνιας που ζήσαμε όλοι μαζί.
Γιατί έτσι είναι οι οικογένειες που έχουν σκυλάκι. Κι εμείς έχουμε σκυλάκι – είχαμε σκυλάκι... και για πολύ καιρό ακόμα εμείς θα παλεύουμε να περάσουμε από τον ενεστώτα στον αόριστο, μέσα στην ησυχία της καθημερινότητας, την σιωπή και του άδειου χώρου εκεί κάτω στα ποδιά μας στο κρεβάτι. Κι εγώ κάθε φορά που θα ανοίγω ένα σακουλάκι ή ένα ταπεράκι στην κουζίνα θα κοιτάζω να δω από που θα εμφανιστεί κουνώντας την ουρά…
