Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Ο πατέρας μου είναι 94 και ο γιος μου 4. Είναι το έβδομο εγγόνι του και μάλλον το τελευταίο. Εδώ και ένα χρόνο σχεδόν ο πατέρας μου δεν σηκώνεται καθόλου από το κρεβάτι. Δεν έχει καμία αρρώστια και δεν παίρνει ούτε ένα χάπι. Έχει απλά βαθιά, αμείλικτα γεράματα. Δεν μιλάει πολύ και δεν χαμογελάει πολύ. Όταν όμως τον ρωτάς αν είναι καλά σου απαντάει “Δόξα τω Θεώ”.
Δεν θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα μου, είναι απλά μια θύμηση, μια ευάλωτη εκδοχή ενός άλλοτε περήφανου, ακούραστου ανθρώπου.
Ο γιος μου ουσιαστικά δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα μου. Δεν καταλαβαίνει καλά γιατί είναι συνεχώς πάνω στο κρεβάτι και γιατί κοιμάται όσο δεν είχε κοιμηθεί τα 78 χρόνια που δούλευε - από τα 9 του χρόνια που έφυγε με ένα ζευγάρι μόνο παπούτσια από ένα χωριό της Πελοποννήσου για να έρθει στην Αθήνα έως τα 87 του χρόνια. Δεν θα ακούσει ποτέ από τον ίδιο πόσα επαγγέλματα έχει αλλάξει: βοσκός, θελήματα, πωλητής λαχείων, λουστράκος, βοηθός σιδερά, γκαρσόνι σε ταβέρνα, οικοδομή, δάσκαλος, χωροφύλακας, συνταγματάρχης, προϊστάμενος στο τμήμα προμηθειών σε γραφεία μεγάλης κλωστοϋφαντουργίας, καταστηματάρχης και πολλά ακόμη που ούτε εγώ θυμάμαι. Έζησε ένα εμφύλιο και δύο παγκοσμίους πολέμους, ξανάρχισε από το μηδέν, πάντρεψε 5 αδερφές, βρήκε δουλειά σε 3 αδερφούς και σπούδασε 2 ανίψια. Παντρεύτηκε μεγάλος και έκανε με τη μάνα μου 4 παιδιά. Μας σπούδασε, μας ταξίδεψε, μας στάθηκε Πατέρας με κεφαλαίο και μας είδε όλους να κάνουμε δικές μας οικογένειες και δικά μας παιδιά. Χάρη στην ωραία φωνή του υπήρξε για χρόνια ψάλτης και λάτρης της παραδοσιακής μουσικής. Ο γιος μου δεν αποκοιμήθηκε ποτέ με τα “40 παλληκάρια από τη Λεβαδειά”, όπως εγώ και δεν δοκίμασε ποτέ τις πεντανόστιμες χυλοπίτες που μαγείρευε. Ο πατέρας μου με έμαθε να ευγνωμονώ το φαγητό στο πιάτο μου κάθε μεσημέρι και να κάνω την προσευχή μου κάθε βράδυ. Μου έφερνε δροσερό πεπόνι τα ζεστά απογεύματα του Αυγούστου και μου κρατούσε το βιβλίο στις εξετάσεις του σχολείου. Κάποια χρονιά που μείναμε στην επαρχία, με σήκωνε κάθε Σάββατο στις 6 το πρωί, μου έφτιαχνε πρωινό και μετά οδηγούσε 1,5 ώρα δρόμο ως την Αθήνα προκειμένου να με φέρει στο φροντιστήριο των γερμανικών και να πάρω το δίπλωμα μου. Εγώ ήμουν 13 και νύσταζα και εκείνος 70 και άντεχε. Έκανε χιλιάδες πράγματα που ο γιος μου δεν θα μάθει ποτέ.
Δεν πάω συχνά στο δωμάτιο του πατέρα μου. Θα ήθελα να κουβεντιάσω μαζί του, αλλά η ακοή του έχει εξασθενήσει σχεδόν εντελώς και το βλέμμα του είναι θολό. Νομίζω ότι απλά έφτασε η ώρα να φύγει.
Τις προάλλες είχα αφήσει τον γιο μου για λίγο στους γονείς μου και όταν επέστρεψα τον είδα να παίζει με ένα κόκκινο μπαλόνι με τον πατέρα μου. Του πετούσε το κόκκινο μπαλόνι, στρίγγλιζε από χαρά και ο πατέρας μου το ανταπέδιδε χαμογελώντας.
Ένιωσα άπειρο σεβασμό για τον τετράχρονο δάσκαλο που μου έμαθε ότι όσο οι άνθρωποι είναι στη ζωή, πάντα υπάρχει τρόπος επικοινωνίας.
Του μιλάω περισσότερο από τότε του πατέρα μου. Τον φιλάω πιο συχνά και όταν μπορώ του λέω τα νέα μου. Δεν απαντάει συχνά, αλλά παρακολουθεί τα χείλια μου, καταλαβαίνει και γνέφει καταφατικά ή ερωτηματικά. Μια φορά είδα την μεγαλύτερη κόρη μου να του δίνει νεράκι και να γελάει: “Μαμά, ο παππούς έγινε πάλι μωρό?” Την κοιτάζω. Εκείνη τον θυμάται να περπατάει τουλάχιστον, παρηγοριέμαι.
Από τη μήτρα ξεκινάμε και στη μήτρα, μητέρα γη επιστρέφουμε. Μικραίνουμε πάλι προς το τέλος και έχουμε την ίδια ανάγκη για αγάπη όπως όταν ήμασταν βρέφη. Μόνο που τα μωρά είναι υπέροχα και μοσχομυριστά, ενώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι “βάρος” και μόνο ευθύνη. Στο βάθος όμως είναι το ίδιο. Ψυχές ανθρώπινες που αναζητούν αποδοχή και φροντίδα. Σεβασμό και κατανόηση.
Ντράπηκα που τα παιδιά μου το κατάλαβαν καλύτερα από εμένα. Σκέφτομαι να τους διηγηθώ εγώ, όσα ο ίδιος δεν μπόρεσε και να τους δείξω φωτογραφίες από όταν ήταν και εκείνος νέος. Σκέφτομαι να το κάνω δίπλα στο κρεβάτι του, για να ακούει και εκείνος…
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Άρθρα, ειδικοί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι… Οι σημερινοί γονείς πασχίζουμε να βρούμε απαντήσεις στα θέματα που έχουμε με τα παιδιά μας, παλινδρομώντας ανάμεσα στις σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους και τα κατάλοιπα της προσωπικής μας διαπαιδαγώγησης.
Τις προάλλες, ήμουν σε ένα μαγαζάκι της γειτονιάς, όπου ένας ηλικιωμένος κύριος μου είπε με τεράστια φυσικότητα: «Τα σημερινά παιδιά, κορίτσι μου, γίνονται ή γαϊδούρια ή κολοκύθια.» Όσο γελοίο και να σας ακουστεί με προβλημάτισε πολύ η κουβέντα του.
Ίσως επειδή ήρθε ακριβώς τη χρονική στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ήταν η ώρα να «μαζέψω τα λουριά» στα δικά μου πιτσιρίκια. Πιστεύω ειλικρινά ότι τα παιδιά χρειάζονται κουβέντα, ενθάρρυνση και είμαι κατά της οποιαδήποτε σωματικής τιμωρίας καθώς και ψυχολογικής βίας , όπως απειλές ή εκφοβισμός. Ωστόσο δεν είναι δυνατό να γίνουν στο τέλος τα παιδιά, οι μικροί τύραννοι που ορίζουν αποκλειστικά την καθημερινότητα του σπιτιού. Δεν είναι δυνατόν εφτάχρονα παιδιά να έχουν συμπεριφορές εφήβων.
Η πειθαρχία και οι κανόνες είναι εξίσου σημαντικοί για τα ευτυχισμένα παιδιά, όσο η άνευ όρων αγάπη και αποδοχή. Συνειδητοποιώ ότι το πιο δύσκολο κομμάτι στο να είμαι μητέρα, είναι να «βλέπω» με αντικειμενική ματιά τις συμπεριφορές των παιδιών μου, να τις αναγνωρίζω, να μην τις παίρνω ενοχικά ή προσωπικά και να τις αντιμετωπίζω με σωστούς χειρισμούς. Κατάλαβα ό,τι στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω, πώς αυτά τα αξιολάτρευτα πλασματάκια, που με τόση στοργή μεγαλώνω, λένε ψέματα, χτυπούν το ένα το άλλο ή ουρλιάζουν και απαιτούν διάφορα πράγματα. Χρέωνα στον εαυτό μου αποκλειστικά τις δικές τους συμπεριφορές γιατί δουλεύω πολλές ώρες, γιατί δεν είμαι εγώ πρώτη ο Δαλάι Λάμα του σπιτιού, γιατί τα αφήνω να δούνε παραπάνω τηλεόραση το καλοκαίρι και για χίλιους δυο άλλους λόγους.
Μέχρι που πρόσφατα, έπεσε το μήλο στο δικό μου κεφάλι! Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Και τα δικά μου παιδιά είναι άνθρωποι, όπως όλοι, με προτερήματα και ελαττώματα! Ω, ναι! Δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε με κάνει αποτυχημένη μαμά.
Κατάλαβα ότι χρειάζεται να προετοιμάσω τον εαυτό μου να δεχτεί και τις αρνητικές συμπεριφορές που έχουν. Φυσικά και θα κάνω από την πλευρά μου ό,τι μπορώ για να τα μάθω να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους, να παίζουν δίκαια και να είναι αγαπημένα μεταξύ τους. Και φυσικά είδα ότι όταν βάζω πιο σταθερά όρια, εκείνα συμπεριφέρονται καλύτερα.
Απλά, όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές, το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Είναι πολύ τρυφερά και αγαπησιάρικα, αλλά μπορούν να γίνουν και πολύ σκληρά. Είναι έξυπνα, μα μπορούν να γίνουν και χειριστικά. Λένε αφοπλιστικές αλήθειες και τα πιο τρανταχτά ψέματα. Κοιμούνται αγκαλιασμένα, αλλά μπορεί να φύγουν και οι σφαλιάρες σύννεφο.
Αγαπώ τα παιδιά μου, όπως ακριβώς είναι και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Η δική μου ευκαιρία κρύβεται στο να βρω τρόπους να τα μάθω να γίνουν οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους. Όχι να τα αλλάξω. Να τα βοηθήσω να είναι πιο συνειδητά, να τα βοηθήσω να βρούνε υγιείς διεξόδους για να διοχετεύουν την ενέργειά τους μέσα από τον αθλητισμό ή την τέχνη. Να μην τους στερώ την αγάπη μου, όταν οι συμπεριφορές τους με απογοητεύουν. Να θυμάμαι ότι τα παιδιά μου είναι τέλεια ανθρώπινα πλάσματα, με ατέλειες που τα κάνουν μοναδικά.
Πιστεύω ότι το δικό μου μάθημα από τη μητρότητα σχετίζεται με την υπομονή και την ηρεμία. Όποτε καταφέρνω να επιλύσω ένα ζήτημα με κουβέντα και χωρίς φωνές, επιβραβεύω τον εαυτό μου. Θέλει πολύ θάρρος να είσαι μαμά. Να είσαι ψυχολόγος, νοσοκόμα, μαγείρισσα, καθαρίστρια, διακοσμήτρια, στυλίστρια, τραγουδίστρια, ποιήτρια και παιδαγωγός, κάθε μέρα. Να είσαι όλα τα παραπάνω με χαμόγελο. Να προσέχεις τι λες και τι κάνεις όταν νομίζεις ότι δεν σε βλέπουν και δεν σε ακούν.
Επίσης, είναι τέλειο να είσαι μαμά. Να νιώθεις την καρδούλα τους να χτυπά επάνω στη δική σου, όταν τα αγκαλιάζεις. Να ακούς «μπράβο μαμά» για κάθε νόστιμο φαγητό και κάθε πετυχημένο πάρτι που οργάνωσες. Να τα βλέπεις να παίζουν μαζί, να τρέχουν γρήγορα και να σκάνε στην αγκαλιά σου. Να χαϊδεύεις τα μεταξένια , φρεσκολουσμένα τους μαλλιά κάθε βράδυ. Να πανηγυρίζεις μαζί τους την κάθε νέα κατάκτηση. Να μπαίνεις μέσα στο σπίτι και να ξεχνάς κάθε τι άλλο, μόλις τα αντικρίζεις. Να σκας στα γέλια με τις ατάκες και τις ερωτήσεις τους. Να κοιμάσαι αγκαλιά και να τα βλέπεις να κολυμπούν χωρίς βοήθεια.
Από όταν έγινα μαμά, έπαψα να ζητώ ρουσφέτια και χάρες από την Παναγία.
Κουράγιο μόνο της ζητώ να μου δίνει, κουράγιο και δύναμη. Για να περπατώ στο σωστό μονοπάτι και να αντιμετωπίζω όσα συμβαίνουν. Γιατί δεν θέλω ούτε γαϊδουράκια ούτε κολοκυθάκια να μεγαλώσω.
Θέλω να μεγαλώσω άξια και καλά παιδιά.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Η «ημέρα του πατέρα» καθιερώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στις Η.Π.Α για να συμπληρώσει την «ημέρα της μητέρας» που είχε ήδη καθιερωθεί από την αμερικανίδα Anna Jarvis. Έχει ίσως αξία να γνωρίζει κάποιος ότι η μητέρα της Anna Jarvies είχε ξεκινήσει με την ίδρυση των “Mothers' Day Work Clubs” σε πέντε πόλεις με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής για τις γυναίκες που γεννούσαν στην Αμερική της βιομηχανικής επανάστασης χωρίς ουσιαστικά καμία βοήθεια. Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της σπουδαίας αυτής πολύτεκνης μητέρας, η κόρη της έκανε προς τιμήν της την πρώτη γιορτή της μητέρας και κάπως έτσι καθιερώθηκε ο θεσμός.
Η ημέρα του πατέρα έχει αποκτήσει στην εποχή μας μια ιδιαίτερη σημαία. Με τις πάμπολλες ανακατατάξεις ανάμεσα στους ρόλους των δύο φύλων, οι σύγχρονοι πατεράδες καλούνται και εκείνοι με τη σειρά τους να εμπλακούν ενεργά σε ζητήματα που παλαιότερα τους αφορούσαν ελάχιστα ή καθόλου, όπως η φροντίδα και η ανατροφή των παιδιών, η επιλογή σχολείου και η συνοδεία σε δραστηριότητες της κοινωνικής ζωής. Υπάρχουν μπαμπάδες πλήρους απασχόλησης –στο εξωτερικό συχνότερα– αλλά και πατεράδες που ανατρέφουν μόνοι τα παιδιά τους.
Εγώ σήμερα θέλω να μιλήσω για τον μπαμπά της δικής μου οικογένειας και τη δική του συμμετοχή στη ζωή των παιδιών μου. Έναν σύγχρονο μπαμπά, ο οποίος δουλεύει πολύ, έχει τα δικά του άγχη, τα δικά του ζητήματα, τις προσωπικές του προκλήσεις ή ματαιώσεις που καλείται να αντιμετωπίσει σε καθημερινό επίπεδο, τους δικούς του φόβους που θέλει να ξεπεράσει, ωστόσο…
- Ξυπνάει πάντα με χαμόγελο και γλυκοφιλάει τα παιδιά μας κάθε μέρα…
- Ξέρει να αλλάζει, να ταΐζει, να φροντίζει & να ντύνει τα παιδιά μας, όπως ακριβώς και εγώ, όποτε χρειάζεται…
- Φτιάχνει για την κόρη μου ταχίνι με κακάο και τρώνε οι δυο τους πρωινό πριν ξυπνήσουμε οι υπόλοιποι…
- Κάνει τα παιδιά μου να ξεκαρδίζονται στα γέλια…
- Τα πετάει ψηλά και τα ξαναπιάνει, χωρίς να παραπονιέται ποτέ για τη μέση του, που ξέρω ότι τον ενοχλεί…
- Ξέρει τα ονόματα από την δασκάλα του σχολείου, του μπαλέτου, την παιδίατρο, τα τηλέφωνα και ό,τι αφορά τα παιδιά μας και μπορεί να με «αντικαταστήσει» ανά πάσα στιγμή…
- Τα καλομαθαίνει με παραπάνω γλυκά και παιχνίδια, αλλά δεν το παρακάνει…
- Τους μαθαίνει γεωγραφία, φυσική, μαθηματικά και κάνουν μαζί πειράματα και κατασκευές…
- Έχει συναρμολογήσει όλα τα τηλεκατευθυνόμενα, συναρμολογούμενα και άλλα παιχνίδια τους…
- Τα μαθαίνει μα μη φοβούνται να δοκιμάσουν νέα πράγματα…
- Έχει ξενυχτήσει και μοιραστεί μαζί μου βάρδιες για έξι μήνες που θήλασα την κόρη μας…
- Το επανέλαβε με την ίδια χαρά άλλους έξι μήνες και στο γιο μας…
- Βγάζει τις καλύτερες οικογενειακές φωτογραφίες…
- Είναι μαζί τους κάθε στιγμή που μπορεί, σε κάθε γιορτή, Σαββατοκύριακο, διακοπές γενέθλια, αργίες…
- Έχει μεταμφιεστεί σε παπά, μεξικάνο και δεν θυμάμαι τι ακόμη, σε αποκριάτικα πάρτι, ανοίγοντας σοβαρός την εξώπορτα στους καλεσμένους…
- Τους ζητάει συγγνώμη όταν πιστεύει ότι είχε άδικο…
- Έχει άπειρη υπομονή…
- Πρέπει να είναι ο μοναδικός μπαμπάς που διαβάζει άρθρα και περιοδικά για θέματα που αφορούν τα παιδιά…
- Τα αγαπάει ολοκληρωτικά, απόλυτα και με μια συγκινητική αφοσίωση…
Για τη σημερινή ημέρα λοιπόν, πατέρα των παιδιών μου, σου εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι τόσο κοντά τους, όσο μεγαλώνουν, αλλάζουν, δυσκολεύουν τα θέματα και οι ανάγκες τους. Σου εύχομαι να έχεις υπομονή και όρεξη να επικοινωνείς και να βρίσκεις μαζί τους κοινό τόπο ακόμα και όταν είναι έφηβοι ή ενήλικες. Να τα αποδέχεσαι όταν μεγαλώσουν, όπως τώρα που είναι μικρούλια. Να τα καμαρώνεις, γιατί το αξίζεις και εσύ και αυτά. Να τα στηρίξεις μέχρι να τα δεις όπως ονειρεύονται εκείνα τον εαυτό τους!
Χρόνια πολλά, μπαμπά!
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Με εσένα είναι όλα διαφορετικά, από τη στιγμή που γεννήθηκες. Θαύμασα τη δική σου θέληση για ζωή και το δικό μου σώμα που τα κατάφερε. Η γέννησή σου με έκανε να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο, να ευχαριστώ τη φύση, το Θεό, το σύμπαν που τα καταφέραμε και οι δύο τόσο καλά. Ήμουν συνειδητή, άκουσα το πρώτο σου κλάμα και ένωσα μαζί του το δικό μου, τη στιγμή που η μαία ακούμπησε το βαμβακένιο σου μαγουλάκι επάνω στο δικό μου. Έτσι όπως σε έβαλε ανάποδα και κολλητά στο πρόσωπό μου, σου μίλησα και εσύ σταμάτησες το κλάμα. Ήσουν μάλλον έκπληκτος με όλα όσα συνέβαιναν. Με εσένα δεν φοβόμουν. Σε κράτησα δίπλα μου στο δωμάτιο συνέχεια και σε θήλασα αμέσως, χωρίς βοήθεια. Η αδερφή σου με είχε μάθει τόσα πολλά, που ένιωθα τεράστια αυτοπεποίθηση. Με εσένα ήξερα. Να σε νανουρίσω, να σε πλύνω, να σε αλλάξω. Μάλλον επειδή ήξερα βαθιά μέσα μου, ότι είσαι το τελευταίο βιολογικό μου παιδί, ένιωθα από την αρχή μια τεράστια συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Ήξερα ότι οι στιγμές μας ,που εσύ ήσουν νεογέννητος και εγώ μωρομάνα, είναι ανεπανάληπτες. Στα 33 μου ήμουν πιο ώριμη, έτοιμη να μοιραστώ με συγκλονιστική χαρά μαζί σου τα ξενύχτια, το θηλασμό, τα πάντα.
Ο χρόνος κυλάει γρήγορα. Στις ζωές μας άλλαξαν πολλά από όταν ήρθες στον κόσμο – σπίτι, δουλειά συνθήκες -. Σε θαυμάζω για την προσαρμοστικότητα & την κοινωνικότητά σου. Τώρα έχεις μεγαλώσει και είσαι ένα καλοσχηματισμένο, δυνατό παιδάκι, με έντονη προσωπικότητα, που τραγουδάς πολύ και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Είσαι ξενύχτης, κοινωνικός και ζωηρός. Είσαι τρυφερός και έξυπνος.
Σε λίγες ημέρες κλείνεις τα τρία σου χρόνια.
Για τα γενέθλια σου αγοράκι μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα γερός και πολύχρονος. Να περπατάς σε μονοπάτια φωτεινά και να ανακαλύψεις νωρίς τα ταλέντα σου. Οι φίλοι είναι θησαυρός που δεν αγοράζεται -Να αποκτήσεις φίλους αφοσιωμένους που να σε ενθαρρύνουν και να είναι δίπλα σου σε στιγμές δύσκολες. Οι γυναίκες γεννούν ζωή - Να σέβεσαι τις γυναίκες και να είσαι ξεκάθαρος και ευγενής. Η ελευθερία είναι αγαθό πολύτιμο – Σου εύχομαι να είσαι ανεξάρτητος και κύριος του εαυτού σου. Να ασκείς το σώμα σου όσο και το πνεύμα σου. Συστηματικά και με αγάπη. Να παλεύεις για τις ιδέες σου. Ο κόσμος άλλαξε χάρη σε «τρελούς» που κανείς δεν πίστεψε στην αρχή. Να είσαι περήφανος για τη χώρα σου, να μάθεις την ιστορία της και να κουβαλάς τα κομμάτια που θα σε αγγίξουν μέσα σου. Το θάρρος είναι σύμμαχος. Να είσαι θαρραλέος και μαζί συνετός. Να γνωρίζεις καλά την αξία σου και να μην ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια. Να έχεις ουσιαστική ψυχική επαφή με την αδερφή σου. Η αγάπη γιατρεύει – Να μη φοβάσαι να αγαπήσεις βαθιά και να αγαπηθείς βαθιά. Η συγχώρεση απελευθερώνει. Να συγχωρείς εμένα και το μπαμπά για τις άπειρες βλακείες που θα έχουμε κάνει, όταν μεγάλος πια διαβάσεις το παραπάνω γράμμα.
Από την πλευρά μου θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να βρεις το ταλέντο σου, όταν ζωγραφίζεις τις καρέκλες της τραπεζαρίας ή κοπανάς με δύναμη τα κατσαρολικά. Θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να ασκείς το σώμα σου όταν κρεμιέσαι ανάποδα στο μονόζυγο και το πνεύμα σου όταν με ρωτάς για χιλιοστή φορά το ίδιο. Θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να είσαι θαρραλέος και συνετός όταν μεγαλώνοντας θελήσεις να οδηγήσεις μηχανές ή να πας μακρινά ταξίδια. Θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να έχεις ψυχική επαφή με την αδερφή σου και δεν θα ανακατεύομαι στις διαφωνίες σας, ούτε θα σας συγκρίνω. Θα θυμάμαι ότι σου μίλησα για τη φιλία και δεν θα με πιάνει το παράπονο όταν αρχίσεις να προτιμάς την παρέα των φίλων σου. Θα θυμάμαι ότι σου έμαθα να ζητάς βοήθεια και θα σου την προσφέρω, δίχως να σε κρίνω. Θα θυμάμαι ότι σου μίλησα για ελευθερία και ανεξαρτησία όταν έρθει η ώρα να ανοίξεις τα φτερά σου. Θα σέβομαι αυτό που γίνεσαι όσο μεγαλώνεις.
Και εσύ να γνωρίζεις ότι είσαι πηγή χαράς, αισιοδοξίας και δύναμης. Ότι με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερη. Ότι με κάνεις να γελώ και να ευγνωμονώ το Θεό που υπάρχεις. Κάθε πρωί που ξυπνάς, ότι καιρό και αν κάνει, και μου λες:
«Κοίτα μαμά! Είναι ωραία μέρα… Μαμά! Είμαι ο ήλιος σου!»
Ναι, Ιάσωνα μου. Είσαι ο ήλιος μου γιατί με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια.
Γιατί ονειρεύομαι πράγματα πιο μεγάλα.
Σε ευχαριστώ για αυτό.
Χρόνια σου πολλά, αντράκι μου.
Με αγάπη. Η μαμά.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
- Ο παππούς να δίνει κρυφά σε εμένα και τον ξάδερφό μου από ένα πλαστικό, κόκκινο αυγό για να νικήσουμε όλους τους άλλους στο τσούγκρισμα του αναστάσιμου δείπνου.
- Η πείνα μου την Μ. Παρασκευή το βράδυ που η γιαγιά με έπαιρνε στον ολονύχτιο στολισμό του επιταφίου στη Μητρόπολη και οι μεθυστικές μυρωδιές από τα λευκά κρινολούλουδα που πλημμύριζαν τη εκκλησία.
- Ο τρόμος μου για τα βεγγαλικά και τις κροτίδες την ώρα της Ανάστασης που με ακολουθεί ως σήμερα.
- Η μαγειρίτσα της θείας μου, ελαφριά με μυρώνια και άνηθο.
- Τα πασχαλινά κουλουράκια της μαμάς μου και τα κόκκινα ,βελούδινα, κεντημένα αβγά με τα οποία στολίζαμε την τραπεζαρία.
- Ο θείος μου να μας ταΐζει κρυφά κομμάτια από το ζεστό αρνάκι που μόλις είχαν φέρει σπίτι το Μ. Σάββατο το μεσημέρι, μετά την πρώτη Ανάσταση.
- Τα λευκά μου παπούτσια που με στένευαν, αλλά τα φορούσα.
- Οι μεγαλύτερες αδερφές μου να κρυφογελάνε στην κουζίνα το απόγευμα, φτιάχνοντας καφέ.
- Η γιαγιά μου την Μ. Παρασκευή να πίνει ξύδι και να ψέλνει τους ύμνους, πενθώντας τη Σταύρωση.
- Οι οικογενειακοί καβγάδες την Κυριακή του Πάσχα.
- Ο πατέρας μου να σταυρώνει με την αναστάσιμη λαμπάδα την εξώπορτα του σπιτιού μας.
- Η αγωνία αν θα έχω την ομορφότερη λαμπάδα.
- Οι περίπατοι με τον παππού μου στον εμπορικό δρόμο της πόλης. Μου έπαιρνε πολύχρωμες καραμέλες σε χωνάκια που τις διάλεγα μέσα από τεράστια τσουβάλια στο παντοπωλείο και μετά καθόμασταν στο καφενείο οι δυο μας μόνοι. Παρήγγειλε πάντα ουζάκι για εκείνον, μπλε πορτοκαλάδα για μένα και μου μιλούσε σαν ίσο προς ίση.
- Η γκρίνια της γιαγιάς για τις κοντές φούστες των αδερφών μου.
- Η αγάπη που πλημμύριζε τα πάντα.
Πολλά άλλαξαν από τότε. Οι οικογενειακές παραδόσεις φθίνουν ή αλλάζουν. Νιώθω νοσταλγία για την παιδική μου ηλικία, τέτοιες μέρες. Τα πράγματα ήταν πιο απλά, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις το ίδιο πολύπλοκες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ¨μεγάλοι¨ του τότε ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία παρόντες στη ζωή των παιδιών. Για αυτό και σήμερα ζούνε στις αναμνήσεις μου.
Καλή ανάσταση σε όλους!