Ζουν μια ρουτίνα, “Ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο;” “Ποιος θα πάει super market;” “Ποιος θα πάει τα παιδιά στις δραστηριότητες;”, “ πώς θα μοιράσουμε τα παιδικά πάρτι το Σαββατοκύριακο;” Και στο τέλος της μέρας δεν έχουν κάτι να πουν επειδή είναι και οι δυο κουρασμένοι.
Δεν σας κρύβω ότι και εγώ συχνά βλέπω τον εαυτό μου μέσα σε μια γρήγορη καθημερινότητα, που δεν μου δίνει πολύ χρόνο να σκεφτώ ότι με το Νίκο πρέπει να μιλάω λίγο περισσότερο, πρέπει να βλεπόμαστε λίγο περισσότερο μόνοι, χωρίς τα παιδιά. Τα χρόνια περνάνε, οι ευθύνες μεγαλώνουν αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σχέση μας.
Αλήθεια μετά από 12 χρόνια και δυο παιδιά, πώς μπορούμε να κρατήσουμε τη σχέση μας ζωντανή;
